De screening

Voor ik begin wil ik jullie eerst nog bedanken voor de afscheidsdag vorige week alweer. Ik vergat het telkens te vermelden en dacht er aan als ik het stukje al weer verzonden had. Ik heb al jullie kaarten in het vliegtuig gelezen en ga ze boven mijn bed hangen. Nu nog niet, omdat ik toch een andere kamer krijg. Barend gefeliciteerd met je verjaardag vandaag. Bellen gaat nog even niet lukken, maar ik hoop binnenkort op de wabcam je te kunnen feliciteren.
Ik weet het, ik heb nog maar een paar dagen geleden een stukje geschreven, maar wat ik gisteren allemaal beleefd heb, wil ik toch even kwijt. Gisteren was dus de screening voor mensen die de komende maanden worden geopereerd. Normaal staan er dan duizenden mensen in de rij, maar dat vond de UN te gevaarlijk. Daarom konden alleen mensen komen met een kaart. Deze kaart hebben ze gekregen van medewerkers van Mercy Ships die hier al waren. Maar laat ik bij de avond ervoor beginnen. We hadden eerst een bijeenkomst om iedereen te vertellen wat zijn taak is. Die van mij was eerst helpen bij het bloedprikken en dan met het eerste bloed terug gaan naar de boot om de monsters te gaan bepalen op het lab. Toen ik(en vele met mij) net in bed lagen sprak, de kapitein (een Nederlander trouwens) door de luidsprekers die overal te horen zijn(ook dat hoort bij het leven op een boot.) de kapitein had contact gehad met de UN en die wilden graag dat we de dag van de screening eerder vertrokken, omdat er een campagne van een van de kandidaten voor de verkiezingen in de stad is. Ook vertelde hij dat we waarschijnlijk de hele dag daar moesten blijven. In overleg zijn we van het lab ook gegaan en zouden de eerst mogelijk auto terug nemen met het bloed. De screening was in een ziekenhuis in de stad, maar moet zeggen dat ik aan niets kon zien dat het een ziekenhuis was. Je wilt niet weten wat je op zo’n dag allemaal ziet. Ik heb nog nooit zoveel kinderen met hazenlip gezien en zoveel kinderen met brandwonden over het hele lichaam en tumoren bij groten mensen, maar ook bij een kind. Neem bijvoorbeeld een meisje. Ze is een jaar of 8 en heeft een doek voor een groot deel van haar gezicht. De reden is een grote tumor met een doorsnede van ong 15 cm! Je kon de tumor gewoon ruiken waneer je een meter bij haar in de buurt was. Of dat meisje met de hazenlip die heel dapper was met bloedprikken, maar er biggelde wel een grote taan uit haar beide ogen. Of die jongen die wel engels kon praten, maar je kon het niet verstaan doordat zijn boven tanden allemaal recht naar voren waren gegroeid. Dan weet je weer hoe goed wij het hebben in het Westen en wat we kunnen zeuren over kleine dingen. Om 14:00 kregen we het sein dat als we wilden gaan we nu en dan ook nu moetsten gan. Wij met de eerste bloedmonsters snel in de auto gestapt en naar de boot gereden. Op de boot kon ons werk beginnen. We konden een deel al doen, maar het was wachten op het laatste bloed. Het was nog wel even spannend allemaal, want de lokale mensen van de verkiezingscampagne zouden binnen niet al te lange tijd uit het stadion komen waar ze waren en dan moesten wij voor onze veiligheid van de straat zijn. En dat is gelukkig gelukt. Rond een uur of 8 was iedereen veilig teruggekomen en wij konden aan het werk met de rest van de bloedmonsters. Sommige testen moeten dezelfde dag gedaan worden dus we zijn tot 11 uur bezig geweest. Wel een lange dag als je bedenkt dat we s’morgens half 6 zijn opgestaan om op tijd te vertrekken. Vandaag (zondag) gaan we verder met het werk. Helaas kan ik niet mee naar de kerk in de stad, maar volgende week hoop ik wel. Vanavond hebben we ook een samenkomst op de boot en daar hoop ik wel heen te gaan. Ik ga dit bericht versturen en dan maar eens aan het werk. Een goede zondag vandaag allemaal.
Groetjes Linda
PS: foto's lukken nog even niet met met hulp van Ton hoop ik ze er snel op te zetten