Leven in India

Zo nu eindelijk een serieus bericht. Ik heb nog geen naam voor mijn ‘man’, maar ze hebben gelukkig nog niet naar de naam van mijn man gevraagd al weten ze wel dat ik getrouwt ben. En ik ben maar blij ook hoor, want het zijn hier maar vieze mannetjes. Maar die op het lab zijn wel aardig hoor. Maar ook volgens hun zijn de mannen hier maar vies en moeten we uitkijken voor ze. Ze denken hier dat westerse vrouwen makkelijk te krijgen zijn. Mooi niet dus! We lopen hier dan ook met een sjaal om ons net om alle vrouwelijke vormen te bedekken. Maar kijken doen ze nog hoor! We zijn echt de bezienswaardigheid van de omgeving! Ondanks die lastige mannen heb ik het erg naar mijn zin. We hebben een leuk appartement met een slaapkamer, woonkamer, kleine keuken en douche en het is nog schoon ook. Ik durf het bijna niet te zeggen, want het is te decadent voor woorden, maar we hebben een huishoudster. Voor 5 euro komt ze iedere dag vegen, dweilen de douche schoonmaken en de afwas doen! Ik zal straks nog lui worden. Over lui gesproken: de mensen hier werken echt niet hard. Op het lab zijn de mensen gemiddeld een uur per dag aan het werk. De rest van de dag wordt er over ditjes en datjes gepraat en geslapen. De leidinggevenden werken nog minder. Zo zit een man op het lab de hele dag op een stoel en kijkt de preparaten onder de microscoop van ons na en misschien nog 2 andere preparaten. Verder zet hij aan het eind van de dag een paar stempeltje in een boek. Verder heb ik hem nog niet kunnen betrappen op het doen van werk. Wel is iedereen er al vaak om 8 uur, zelfs op zaterdag. Ze vinden dat wij ook mar rustig aan moeten doen. Onze dag begint met ’s morgens om 8 uur vertrekken naar de universiteit en dan met een busje naar de sloppenwijk om monsters op te halen. Dan met het openbaar vervoer terug wat betekend dat je rond 11 uur weer op het lab ben. Dan eerst koffie en van 1 tot 2 eten en ook om half 3 weer een half uur koffie. En om 5 uur moeten we eigenlijk klaar zijn. Er blijft dus weinig tijd over om te werken waneer we ons strak aan de tijden zouden houden. De volgende keer vertel ik wel maar, want anders komen jullie niet door dit stuk heen. Gisteren ben ik samen met Noortje op stap geweest en hebben we de toerist uitgehangen in een rozentuin en een park met kunstwerken van afval. Al die mensen naar ons kijken en sommige durfden het aan om ons te vragen of we met ze op de foto wilde. De rest deed het heel sniekie: achter ons langslopen en dan een ander snel de foto laten maken. Ik heb nu wel medelijden met beroemdheden gekregen die hebben het echt zwaar!

Zo ga ik de straat op (netjes he)ik sta trouwens op

Dit is nu Noortje
Ja ik was daar echt en niet bijgevoegd in foto of zo al lijkt het daar wel op