Het is weer tijd voor nieuws uit Liberia

Hallo allemaal,
Tijd voor een bericht op mijn weblog. Het is vandaag niet zo druk met werk, dus kan ik dit lekker typen onder werktijd iets wat in Nederland toch niet erg gewoon is (als het goed is). Maar ik maak er lekker gebruik van dan kan ik vanavond iets anders doen. Er zi volgens mij een onformatie avond over projecten in de stad. Wanneer je een dag vrij ben t kan je mee naar een weeshuis om daar een dag te helpen of een ander goed project.
Bedankt voor de reacties op mijn weblog en alle mailtjes in mijn box. Ik was nooit zo’n mailer, maar merk nu dat mail krijgen erg leuk is en ik kijk meestal wel een paar keer op een dag naar op mijn weblof of er comments zijn bijgekomen.
Maar Maurits je moet wel een beetje vriendelijke over mijn ‘grote baas’ praten. Het is maar goed dat ze geen Nederlands kan lezen, want ze kijkt ook wel eens op mijn weblog. Aan haar kunnen jullie zien dat het eten hier goed is. Er zijn meer mensen van die omvang aan boort, maar dat zijn allemaal Amerikanen. We kunnen ’s middags en ’s avonds warm eten en ja dan groei je snel dicht. Ik probeer om maar een keer op een dag warm te eten anders kan heb ik over een paar maanden geen kleren meer om aan te trekken. Het is allemaal erg vet. Aan het begin had ik last van mijn maag van het vette eten dacht ik, maar ik heb er nu ook nog wel eens last van. Ik ben er achter gekomen dat het niet alleen van het ete komt, maar meer van de deining van het schip (ja Peter ik heb er dus toch last van: zeeziekte). Niet zo heel erg hoor, maar gewoon een weeïg gevoel in mijn buik. Ik heb eens naar de loopplank gekeken en die verschuift in totaal 30 cm. Het lab zit helemaal aan de stuurboort zijde (of was het nu de bakboord zijde) dus bij bewegen dus ook zo’n 30 cm. Vandaar dat ik het wel eens voel. Wat ook erg lastig is, is dat de vloer van het lab niet vlak is en met niet vlak bedoel ik dat hij behoorlijk afloopt. Over een meter of 4 wat het lab lang is, is dat ongeveer 20 cm. Je begrijpt wel dat alles naar beneden rolt en waneer je of een stoel zit met rolletjes, je er ook vandoor gaat.
Ik weet eigenlijk niet of ik al verteld heb over mijn slaapmaatjes. Het waren er twee, maar het zijn er inmiddels 3 geworden. Er komt er een uit Amerika, Zweden en een uit Korea. Het zijn aardige meiden dus daar is zeker mee samen te leven. Het Aerikaanse meisje heeft de eerste nacht gesnurk, maar daarna gelukkig niet mee want dat wordt je snel zat!
Ik schreef de vorige keer over een meisje met een tumor die uit Shera Lione was gekomen om hier geholpen te kunnen worden. Helaas heeft ze nu te horen gekregen dat ze niet geholpen kan worden. Ze houden ons hier voor dat we vooral moeten kijken naar de mensen en kinderen die wel geholpen kunnen worden en dat ik denk ik ook zo anders heb je geen leven hier en houd je het niet vol. Ik sprak gisteren nog een Nederlandse jongen die ook op het schip is en hij vertelde over zijn werk met de screening. Zijn werk was beveiliging en hij moets zorgen dat alleen mensen met een kaart binnen konden komen en zeggen dat er voor andere geen (of bijna geen) plaats was. Dan zag je die gezichten en je ging bijna meehuilen vertelde hij. Ik ben blij dat dat mijn werk niet was. Van de week is er ook een gezin naar het schip gekomen met de vraag of we hun 4 weken oude baby kunnen helpen. Het kindje heeft rond een ook een grote ronde vlek soort wijnvlek, maar dan helemaal opgezet en er komt vocht uit. Ik weet niet precies uit welk land ze komen, maar ze hebben er twee weken over gedaan om hier te komen. Ze spreken dan ook een soort Frans wat niemand begrijpt. Ze wisten waarschijnlijk van het schip door een familie die hier in de buurt woont en op de radio had gehoord dat de Anastsis hier nu is.
Vanmorgen heb ik ook nog wat spannends gedaan. Er lag een meisje op de operatiekamer waarvan we wisten dat ze zouden bellen dat ze bloed nodig hadden. Wij hebben dus gisteren twee bemanningsleden laten komen en hun bloed getest of ze pasten bij het patientje. Dat paste dus ze standen vandaag klaar voor eventuele donatie van bloed. Om een uur of 11 was het dan zover. We werden gebeld dat ze het bloed nu nodig hadden, dus bij de donor via de interkom laten omroepen en toe heb ik bij hem een halve liter bloed afgenomen. Die naalden zijn echt verschrikkelijk dik, maar de donor deed het super en ik stak in een keer raak. Hierna heb ik het bloed direct naar de operatiekamer gebracht zodat ze het aan het patientje konden geven. Ik zal it nog wel vaker doen, maar het is wel spannend maar ook erg leuk.
Ik stop maar eens anders komen jullie er niet doorheen. Ik vertel volgende keer wel over de Amerikanen. Ze zijn erg leuk, maar hebben wel typische eigenschappen.
Groetjes Linda

PS: Er waren nog verschillende mensen die mijn adres wilden hebben. Je kan mijn post met een gewone Nederlande postzegel sturen naar het Mecry Ships kantoor in Rotterdam. Zij zorgen voor verdere zending. Daarom is mijn naam en boor erg belangrijk om te ver vermelden.
Adres:
Mercy Ships Holland
Strevelsweg 700/3173083
AS Rotterdam
T.A.V. Linda Versteegh
Anastasis