Schone kleren door de Ieren!

Hallo Allemaal,
Weer even een update van deze week. Mijn werkweken zijn voor jullie maar saai dus daar zal ik niet te veel over vertellen, maar dan blijft er nog genoeg over.
Allereerst een update over Harris, de man met de grote tumor. Het gaat super goed met hem en over een maandje of twee krijgt hij een tweede operatie om weer een soort kaak te maken. De dag na de operatie kwam Dr Garry ( de arts hier aan boord die de tumoren opereert) bij hem kijken en vroeg hoe het met hem ging. Hij kon nog niet praten, maar hij lag in bed, probeerde te glimlachten en danste met zijn handen en bovenlichaam! Ongelofelijk nadat hij de vorige dag ruim 8 uut op de operatietafel had gelegen. De mensen krijgen hier ook minder anesthesie om ze in slaap te krijgen. Ze hebben blijkbaar minder nodig om onder zeil te raken. Ook knappen ze over het algemeen sneller op dan wij westerlingen. Met de andere man, Mussa, met de tumor op zijn hoofd gaat het naar omstandigheden goed. Hij is thuis geweest, maar is nu in een ander ziekenhuis in de stad. Zijn tumor was kwaadaardig dus hij heeft chemo nodig en die kunnen ze daar hopelijk geven.

Ik heb volgens mij al eerder verteld dat er twee dagen in de week studenten van de labschool in Monrovia op het lab komen om hier zo veel mogelijk te leren. Door de oorlog hebben ze geen instrumenten op de laboratoria in de ziekenhuizen. Een kans natuurlijk om wat bij te leren. Een day-worker, Henry, die drie dagen in de week op het pathologie-lab werkt, is ook leraar op deze school. Hij vroeg of ik de school wilde zien en ook nog een jongen die op de X-ray (röntgen) werkt. Dus zijn we donderdagmiddag richting school vertokken. Ik moet zeggen dat ik niet echt veel verwacht had al wisten de studenten best wel veel. Maar wat schetste mijn verbazing: de school zag er erg goed uit en sister Barbera, die de school leidt, bleek een blnke missionaris te zijn. Een erg hartelijke vrouw van in de 60 die er wel de wind onder heeft. Ze is al meer dan 25 jaar in Liberia en ze komt ook in een film voor over de oorlog in Liberia. In die film krost ze in haar auto gewoon door de stad waar geschoten wordt om weeskinderen te helpen. Nu runt ze blijkbaar een school voor, verpleegkundigen, analisten en biologie. En ze doet dat heel behoorlijk. Het was niet alleen de bedoeling dat we de school kregen te zien, maar we moesten ook een gast-les geven. Dat was dus mijn eerste les in het Engels. Ik hoop maar dat ze het een beetje begrepen hebben, want het ging over een voor hen moeilijk onderwerp:DNA. Ze waren zelfs zo enthousiaste dat ze hebben gevraagd of ik wat op papier kan zetten en misschien ga ik nog een keer terug. Ik ben dus ook een carrière begonnen in het onderwijs.

Vorige week zondag zou de Ms Ellen, de nieuwe president, komen op de Anastasis. Op het laatste moment belde ze af, maar ze zou in de loop van de week komen vertelde haar raadsman. Aangezien ze vrijdag nog niet had gebeld, dachten we dat ze wel niet meer zou komen omdat as maandag haar bevestiging is. Toch welden ze vrijdag dat ze zaterdag morgen zou komen. Alles moest dus klaar gemaakt worden voor haar komst. En ze is gelukkig gekomen! De belangrijkste reden was om over water te praten. Wat de uitkomst is weet ik niet, want ik was niet bij het gesprek.
Ik was zelfs helemaal niet op het schip. Ik heb haar een paar weken terug al gezien en voor mij als nog steeds nuchtere Hollander geen reden om op het schip te blijven. Ik ben naar een weeshuis geweest met zo’n 50 kinderen in de leeftijd van 5 tot 14 jaar. We hebben een paar uur met ze geknutseld. Met de kinderen bezig zijn is een belangrijk aspect van de bezoeken, maar ze proberen ook de leidsters te ondersteunen en nieuwe dingen te leren. En natuurlijk proberen te vertellen dat kinderen slaan niet altijd helpt. Persoonlijk vind ik dat gewoon een klap soms moet kunnen, maar hier krijgen de kinderen wel hele flinke klappen. Toen we weer op weg naar huis gingen hield een gerimpeld oud vrouwtje ons aan en leidde ons haar restaurantje binnen. Binnen stond 1 tafel en drie stoelen. We moesten gaan zitten en kregen iets te drinken for free, omdat we zo veel goed doen in het weeshuis. Er werden glazen bij de buren gehaald en er kwamen flesjes drinken voor ons. We hadden geen geld bij ons, maar we mochten ook niet betalen. Ze bakt ook brood om te verkopen dus dan kopen we dat volgende week maar. Toen we bijna terug waren bij het schip zagen we de wagens van de colonne van Ms Ellen, dus konden we nog even wuiven naar haar.
s’Middags ben ik weer naar het gehandicaptenhuis geweest. Zoals altijd waren ze weer blij om ons te zien.

Ik heb net trouwens dank zij de Ieren mijn was na twee weken kunnen wassen, wat ook de titel verklaard. Wat de Ieren er mee te maken hebben? Tja, we hebben nog steeds een tekort aan water, dus konden we onze kleren niet wassen. Net als veel andere VN-mannen die hier zitten, waren de Ieren ook nieuwsgierig naar dat ziekenhuisschip dat in Monrovia schijn te liggen. Dus tijd voor een kijkje vonden sommige soldaten. Natuurlijk werden ze hartelijk ontvangen en hoorden ze van het waterprobleem hier. Zij hebben een eigen wel en waterzuivering, maar ze hebben iedere dag water over. Nu hebben ze ons behoorlijk wat water belooft, wat ze in de komende weken komen brengen. Nu kan ik vandaag dus mijn was doen, met water van de Ieren. Wel ene gek idee dat je kostbaar water gebruikt om je was te doen, maar dat doe je in Nederland ook. Ik geloof dat we op normale weken waneer we zuinig aan doen, maar kunnen wassen, 50 ton water op een dat gebruikten! Ik weet het dat is nog al wat. Daarvan is ongeveer 20 ton voor de was. Vandaar dat dat het eerste is wat gesloten wordt waneer er gebrek aan water is. Ik was al pro-Ierland, maar nu ik weer schone kleren heb om aan te trekken, kunnen ze helemaal een potje bij mij breken!

Als laatste nog mijn voetjes. Het gaat al weer veel beter met ze, aar ze zijn nog niet de oude. Morgen is de laatste dag antibiotica, maar omdat het nog niet over is moet ik denk ik nog meer. Maar dat zien we morgen wel.

Tot zover weer bericht uit Liberia. Terug naar Holland en het woord is aan jullie.