Landinwaarts

Zo Peter, Jij hebt niet een erg hoge dunk van de visuele kwaliteiten van mijn fans, maar natuurlijk wil ik je tegemoet komen Peter en zal proberen voortaan groter te schrijven.
Sint Niklaas kan als het goed is ook Liberia vinden en wel op 5 dec. Niet voor de Amerikanen, maar alleen voor de Nederlanders en de Belgen. Ik heb mij laten vertellen dat de Sint zich zelfs in levende lijven zal laten zien, maar dat moet je nog maar afwachten, want misschien vat hij wel een koudje in het koude Nederland en ligt hij 5 dec met griep in bed.
Of zijn kleine helpers dit jaar kunnen komen is nog maar de vraag. Vorig jaar waren ze niet welkom, omdat sommige (niet-Nederlanders uiteraard) vonden dat het hebben van zwarte helpers riekt naar discriminatie. Dit jaar hebben we het verhaal nog eens uitgelegd, namelijk dat de kleine helpers zo zwart zijn door de schoorstenen, en hoplijk zijn ze dit jaar wel welkom. Dat wordt een spannende week dus!
Helaas kan ik nog steeds geen foto’s versturen, dus de weblog blijft saai, maar volgende week komt er hoop ik verandering in. Ik heb inmiddels al aardig wat mooie foto’s
Nu weer tijd voor belevenissen. Op het lab gaat alles zijn gangetje en weet ik aardig de weg. De komende weken krijgen we twee dagen in de week studenten op het lab. Deze studenten komen van de laboratoriumschool hier in Monrovia. Ze komen twee dagen. Een dag bij de pathologie (weefsel onderzoek) en een dag bij ons op het lab. Daar heb ik het de laatste dagen behoorlijk druk mee gehad, maar wel erg leuk.
Inmiddels is de veiligheid op straat weer een beetje constant, dus dat heeft zijn voordeel voor ons. We kunnen in groepjes gewoon de stad in, maar er moet wel een man mee(hoe bedoel je discriminatie). Ik heb er nog niet heel veel voordeel van, want ben maar 1 dag in de week vrij maar mijn tijd komt nog wel.
Afgelopen zaterdag moest ik werken, maar ik kon wel een paar uur weg en ben toen ik weer bij de gehandicapten geweest. Ze herkenden sommige van ons en waren allemaal erg blij ons te zien. Ik heb nog geen foto’s van ze omdat we niet zo maar foto’s mogen maken. Het is dan net of je aapjes aan het kijken bent. Zondag was ik vrij en ben ik naar de kerk geweest. Dezelfde als de vorige keer en ook nu was het een waar feest! Na de kerk was het plan om naar het strand te gaan, maar aangezien de kerkgang hier bijna een dagtaak is, hadden we er geen tijd meer voor. Volgende keer beter, want ik wil dat strand hier nu wel eens zien.
Voor mijn tripje van gisteravond moeten jullie even het volgende weten.
Zaterdag is een man, John, van de boot met een groepje van de boot en een Liberiaan er opuit getrokken om de omgeving te bekijken. Tot over de grens van Sierra Leone is bekend dat Mercy Ships nu in Liberia ligt en het woord Mercy Ships opent vele deuren en zelfs landgrenzen. Toen het groepje in een dorpje aankwam, was het al snel bekend dat ze van Mercy Ships waren en kwam er een vrouw smeken naar ze toe of ze haar zoon konen helpen. Hij had na een mislukte operatie in een plaatselijk ziekenhuis een tumor in zijn buik wat was gaan groeien.
Aangezien tot aan mei al bijna alle plekken voor operaties vol zijn, wisten ze niet goed wat ze moesten doen. Ze hebben foto’s gemaakt (de jongen werd gewoon even van zijn kleren ontdaan en stond daar poedelnaakt in het dorp met iedereen er om heen) en die hebben ze op het schip laten zien aan een arts. Het goede nieuws is: als ze hem kunnen helpen, dan is er plaats! John is gisteravond terug gegaan om de vrouw en jongen uit te nodigen voor een onderzoek op de boot voor morgen en ik mocht mee! Een hele belevenis moet ik zeggen. We zijn met John en nog een paar van de boot er naar toegegaan. De Liberiaan ging ook weer mee, hij is een dan de dagwerkers op het schip en ook een vriend van hem ging mee. We gingen met een busje met heel veel deuken en verschillende teksten als: Jezus is God en ook een afbeelding van Jezus op het achterraam. En op het zijraam een afbeelding van Madonna (je weet wel die zangeres). De link tussen die twee heb ik nog niet gevonden.
Toen in het dorpje aangekomen waren, kwamen er al allemaal mensen aan lopen om ons naar de hut van de familie te begeleiden. Op die plek aangekomen waren daar inderdaad de jongen en zijn moeder. En dan de reactie van de moeder toen ze het begreep.
Je zou verwachten dat ze blij was en misschien zou huilen of zo, maar er was geen enkele reactie te zien alleen een stoïcijns gezicht, maar dat schijnt heel vaal voor te komen. De jongen moest wel een beetje huilen, maar dat was volgens mij meer omdat hij bang was. Maar als het goed is komen ze morgen! Na nog een paar liedjes met de kinderen gezongen te hebben en de benodigde plaatjes te hebben geschoten was het tijd om te vertrekken. Toen we door het hele dorp naar het busje werden gebracht, vertelde een vrouw nog aan John dat de jongen en zijn familie Moslim is en dat de meeste van het dorp Moslim zijn. Ze vroeg of wij dat wel wisten en of we ze dan nog wel wilde helpen. Na haar er van verzekerd te hebben dat het geloof van de jongen geen enkele rol speelt bij het helpen of niet, konden we vertrekken. Of we hem kunnen helpen weten we nog niet, maar het feit dat hij die tumor al 5 jaar heeft pleit al in zijn voordeel, omdat de kans dan kleiner is dat het kwaadaardig is.

Zo weer terug van lunchpauze. Ik heb altijd een uurtje vrij en eet meestal snel, en dan naar buiten. Ik heb net even heerlijk buiten in de zon en in de wind gezeten. Kunnen jullie je voorstellen zo dicht bij de kachel. Maar weer verder met mijn verhaal.

Als je dan zo’n paar uur door Liberia rijdt, zie je hoeveel UN hier aanwezig is. Hoeveel tanks, controleposten, soldaten en soldatenverblijven wel niet tegengekomen zijn wil je echt niet weten. De UN heeft witte voertuigen en soms ziet het bijna wit in plaats van zwart wat je in Afrika zou verwachten. Sorry, bruin moet ik zeggen, want de mensen zijn hier donker bruin zeggen ze zelf. Ik vind sommige bijna zwart, maar ze hebben wel gelijk. Ik ga maar eens proberen dit stukje te plaatsen en ga dan maar weer aan het werk. Tot mails en blogspots.
Linda