Na een paar dagen van deze kant weer tijd voor een berichtje. Alles is hier goed. Geen bericht is goed bericht moeten jullie maar denken.
Ik heb wel een beetje een zere keel en ben verkouden, maar dat gaat wel weer over. Ik dacht te gaan overwinteren en de verkoudheden over te slaan, maar het komt denk ik ook van de airco hier. Ze zetten hem hier zo onwijs koud dat je blij bent om bijv. een blouse aan te trekken. Dit gaat tegen mijn principes in, want wie doet er nu een trui aan in de tropen! De overgang met buiten en binnen is zo’n 15 graden wat best veel is. Ik moet toch maar trouw mijn vitaminepillen in gaan nemen. Ik deed het de laatste weken niet meer, omdat ik toch al zoveel van die malariapullen slik en die zijn echt onwijs vies.
Waarom jullie zo lang op een berichtje hebben moeten wachten is, dat het gewoon druk was en niet heel spectaculaire dingen heb beleeft. Je went er aan dat je af en toe een kakkerlak moet wegjagen en je WC-papier niet in de WC mag gooien. De meeste Amerikanen zijn in de ban van de komende Thanksgiving en Kerst. Ja jullie lezen het goed. Ze zijn nu al bezig met de versieringen uit de kast aan het halen en verzinnen wat ze allemaal gaan doen met Kerst. Voor veel mensen hier is Thanksgiving nog belangrijker als Kerst. Er is dan een één of andere maaltijd met netjes gedekte tafels en je kan dan inschrijven met wie je wilt eten en je kunt elkaar cadeautjes geven. Deze maaltijd is volgens mij morgen en dan hebben wij Nederlanders nog Sinterklaas voor we aan kerst gaan denken! We gaan met alle Nederlanders (en Belgen de rest snapt er toch niets van) Sinterklaas vieren. Wordt wel gezellig denk ik.
De laatste dagen zijn we behoorlijk druk geweest met patiënten en hebben ook onder in een ruim de labspullen geïnventariseerd en opgeruimd. Er staat een grote stelling met onze spullen. Doordat ze daar het dak (of van de verdieping daarboven de vloer) hebben vernieuw, waren al onze spullen uit de stelling gehaald en er willekeurig weer teruggezet. Iets vinden was bijna onmogelijk, dus zijn we (Colleen en ik) aan de slag gegaan. We hebben alles er uitgesjouwd, nagekeken, opgeschreven en netjes opgeborgen. Het resultaat mag er zijn en we zijn weer een dagje zoet geweest.
Hier hebben we ongeveer 50 patiënten in de week en zijn er best druk mee. Ik Woerden kon ik dat makkelijk in een uurtje doen, dus jullie merken wel dat mijn tempo al behoorlijk is aangepast.
Ook hebben we deze week al drie keer een bloedtransfusie gegeven, dus het gaat goed in het bloed. Het is wel leuk om te zien hoe Colleen hierin de laatste jaren een verandering heeft teweeggebracht.
Eerst was hier op het schip bloed geven maar een beetje eng en het hoorde er bij. Het bloed werd afgenomen op de uitslaapkamer of op de operatiekamer. Soms met de patiënt er al naast. Nu doen de mensen van het lab het, en gewoon op een lekker bed ergens apart op de verpleegafdeling. Coleen vertelt wat over de patiënt die het bloed nodig heeft en hoe goed ze zijn dat ze bloed geven. Er wordt voor een lekker blikje drinken gezorgd en we maken het gezellig. Nu voelt iedereen zich bijzonder als en dat ze bloed mogen geven. De reactie van iedereen hier als ze horen dat een ander bloed heeft gegeven is: Cool!
Het maakt ons het werk in ieder geval een stuk makelijker, want we hebben meer dan 100 mensen op onze donorlijst staan. Van verschillende bloedgroepen hebben we genoeg donors voor de eerste 10 jaar, maar dat vertellen we ze maar niet. Ze hopen allemaal dat ze donor mogen zijn. Ik zit hem eerder te knijpen moet ik bekennen (ben niet zo’n held waneer naalden in mijn buurt komen). Er zijn van mijn bloedgroep (Bpos) niet zoveel donoren maar wel veel patiënten. Dit komt omdat er in Afrika andere verhoudingen zijn met de bloedgroepen. Zo zijn in Nederland de meeste mensen O en A. En maar een klein deel B(6%) en AB(4%). Van al deze mensen is ongeveer 80% pos en de rest neg(ik heb het dan natuurlijk over de Rhesus voor wie er verstand van hebben). Hier in Afrika is het aantal mensen met de bloedgroep B ongeveer 30% of nog iets hoger. Hopen dus dat de chirurg goed snijd of anders de Afrikaanse dagwerkers maar voor donor laten spelen.
Ik moet maar weer aan het werk, want anders heb ik vandaag niet echt veel gedaan. Ik stuur Ton nog een paar foto’s toe, dus die zien jullie wel verschijnen. Het is een foto van mij aan het werk en een foto van Hawa. Dat is het meisje met de tumor. Inmiddels heeft ze geen tumor meer en ziet ze er al veel beter uit, bijna onherkenbaar zelfs. Ze moet waarschijnlijk nog wel een of twee keer geholpen worden, want ze heeft rechtsboven bijna geen kaak meer, maar kijk eens naar haar ogen en zie het verschil.
De foto’s kunnen nog wel een paar dagen duren, want ik moet het via MSN doen en gelijk met Ton of Albertine er achter zitten.
De groeten allemaal en tot blogspots. Blijf lekker berichtjes zetten, erg leuk om te lezen!
Linda

PS: Toin een ps-je speciaal voor jou. De centrifuge die we hier hebben is Kendro Laboratory Products en is de Milnifuge 3S-R zover als ik het kan lezen, want zit een sticker op.
PS: Bas L ik kreeg de groeten van jou via een andere Bas hier. Leuk, bedankt daarvoor! Je merkt hier ook weer dat het wereld soms klein is. Zo kent mijn vader de vader van een Nederlander die hier aan boord is en er is er hier een Nederlands meisje van wie de schoonzus Conny’s studievriendin is. Wel grappig om te horen.