Home sweet home

Met een vertraging van 24 uur kon ik dan toch endelijk voet op Hollandse bodem zetten
Uiteindelijk was het nog lang, lang wachten. Na 2 uur in de rij eindelijk inchecken, toen nog eens 1,5 uur wachten. Uiteindelijk kwamen we midden in de nacht op Parijs aan. Gelukkig hadden ze een hotel voor ons geregeld dus komen we een paar uur slapen om op 6 uur weer op te staan
Vanmorgen om 9 uur weer op Schiphol aangekomen. Ik was allang blij dat we niet op het vliegveld hoefden te overnachten. bbbr ik zag andere mensen wel op de grond liggen.
Het is weer heerlijk om thuis te zijn, maar het is wel ene beetje koud hoor!
tot ziens maar weer en jullie horen wel wanneer er weer geblogd gaat worden

Toch naar huis....

We hebben net bericht gekregen dat we vandaag vertrekken, maar het blijft Afrika

Dus hopen dat we echt gaan en dat er een plekje voor ons is en dat het vliegtuig dus wereklijk gemaakt is

Ik laat jullie weten of het gaat lukken

Ik kom nog niet naar huis

Ik kom nog niet naar huis nog lang niet, nog lang niet
Tja helaas is dat zo. Het vliegtuig is kapot en dan kan je beter wachten tot hij weer gemaakt is dan zandhappen in de sahara of zwemmen in zee
We hebben nog geen idee of we morgen of overmorgen weg kunnnen
We zullen zien
Groetjes Linda

Weer naar huis

De 3 weken zitten er op...over een uurtje vertrek ik van het schip richting vliegveld
De weken zijn voorbij gevlogen. Moe, maar voldaan stap ik in het vliegtuig
Ik heb vandaag gewoon tot een uur of 5 gewerkt zo druk was het. De afgelopen 3 weken ben ik 2 dagen vrijgeweest en de rest gewerkt of met de pieper rond gelopen. Als afscheid gisteren nog een drukke dag. 's Morgens om 7 uur werd het spoed-team al opgeroepen dus kon ik aan de slag. Toen ik net wilde lunchen en mijn eerste hap nam hadden ze 2 zakken bloed nodig en toen ik net mijn avondeten op had belde ze weer voor een andere zak bloed. Toen werd ik 's avonds nog om 9 uur voor een spoedje opgegeroepen en nog een om 11 uur! Het was me het dagje wel
Al met al heb ben ik gelukkig dus erg nodig geweest, wat altijd een lekker goevoel is. Ik heb genoten om hier weer te zijn
Maar nu weer lekker richting Nederland. Alleen een beetje jammer dat het weer daar niet zo super is
Groetjes

Bericht vanuit Benin

De hoogste tijd voor een berichtje, want dat is al weer veel te lang geleden. Ik kreeg zelfs al naar mijn hoofd dat ik waarschijnlijk de hele dag in mijn heerlijke bed lig (bedankt Danielle!). Sorry voor deze blauwe ondersteping, maar dat krijg ik even niet weg.
Ik heb veel te vertellen, dus ga er lekker voor zitten
Afgelopen woendag was het kankerdag. Het was dus de bedoeling dat zoveel mogelijk mensen in het roze liepen. Hier een foto van een deel van de roze bemanning. Ik zit aan de linkerkant net achter de 2e en 3e vrouw die zitten op de voorste rij. Andere jaren deed ik ook graag mee, maar het zei mij niet zo heel veel. Maar nu mijn tante Hannie net 10 weken geleden op 53-jarige leeftijd aan kanker is overleden is het allmaal een stuk heftiger. Op zo'n dag moet je daar toch veel aan denken. Ik het het roze dus met trots gedragen als een dierbare heinnering aan mijn tante.

Een erg mooie ontmoeting is dat ik Esperance deze week nog even zag (ik schreef al eerder over haar). We hebben dus snel even een foto gemaakt. Ze ziet er echt heel goed uit. Goed om te zien

Hier even een foto om jullie te laten zien wat hier heel gewoon is. Rechts zien jullie een brommer met maar liefst 3 volwassenen en 2 kinderen en nog een heel groot kleed. Geen probleem hoor! Er zijn hier een stel Nederlandse ammateur radio mannen die hier gaan uitzenden. Je weet wel van die mannen die bepaalde frequenties hebben en dan kan iedereen van over de hele wereld contact met ze maken en dan krijgen ze daar een kaart van. De mensen die contact maken willen dan zoveel moglijk van die kaarte Mercy Ships.(zie http://www.benin2009.com/) Er was een plekje vrij in de auto dus kan ik mee om ze weg te brengen. Het was 80 km, maar zeker wel 2,5 rijden. Hierdoor kon ik wat van het land zien en dat zier er best mooi uit, de natuur dan

Een meisje in het huis waar we de mannen heen hebben gebracht. Lief he. Practige omgeving aan de zee.

Het uitzicht vanuit het huis. Jammer dat ik niet langer blijf anders was ik welkom voor een weekend. Volgend weekend hoop ik al weer thuis te zijn.

Goed ik ga er mee stoppen, want het werk wacht. Vanmorgen nog naar de kerkdienst op de afdeling geweest. Whow wat een feest was dat weer. Praisen tot je rode en pijnlijke handen hebt, dat is wat ze hier doen!

Verhuizing!

Even een berichtje om te laten weten dat het goed met me gaat, erg goed zelfs!

Ik moest nl van hut veranderen omdat in mijn bedje een verpleegkundige komt. Ik dus op zoek naar mijn nieuwe hut en wat bleek....Het is een eenpersoonshut! Meestal kom je daar pas in na een jaar of 4 trouwe dienst. Je verdient punten ook door je leeftijd en je positie. Blijkbaar ben ik belangrijk als gedacht haha. Dat zal allemaal wel meevallen. Ze hadden waarschijnlijk geen ander bed voor mij. Hier eerst een foto van mijn oude bed. Dit is een gedeelte van de hut. Er zijn nog 2 van zulke hokken. Totaal 6 in deze hut.

Tadaaaa hier mijn nieuwe kamer. Helemaal voor mij alleen!!!

Afgelopen weekend ben ik een dag weggeweest naar een soort eiland in een meer. Echt helemaal super. We moesten er in een boot heen. Het wer ws niet super en we waren op de heenwel helemaal nat geregend. Gelukkig werd het later droog.

Heerlijk relaxen dus! Maar nu weer hard aan het werk. ze hebben me al 2 avonden gebeld voor bloed en ook vanavond is er grote kans. We zullen zien

Groetjes

Twitter vanuit Benin

Volgens mij moet ik maar gaat twitteren, dat doen alle beroemdheden toch? haha
Volgens mij zo gek nog niet, want dan kan ik alles delen met mijn fans (jullie dus)
Misschien denk je nu dat ik doorsla en dat is missschien ook wel zo, want ik ben vanmorgen om 06:00! hard gaan lopen met een groepje. Moet niet gekker worden toch? maar het is hier anders gewoon te heet om hard te lopen. Het rondje was 5 km. Gek zat voor de eerste keer hier.
Ik zit nu op het lab uit te zweten omdat ik natuurlijk niet met zo'n rood hoofd de eetzaal ik kan
Gisteren was Esperance op het schip! Voor wie het gemist heeft: dat was een vrouw uit Benin die in Aug 2007 aan boord was en die ik een maand lang iedere dag heb bezocht. Ze was hier nu omdat ze pas weer een operatie heeft gehad. Echt super om haar te zien. Ze was zo blij!!!
Goed snel aan het ontbijt anders is de tijd voorbij en moet ik tot de lunch wachten
Ik houd het toch maar bij de blog denk ik....te weining woorden in een twitter

Ik weet weer dat ik aan boord ben omdat:
- ik weer de pieper op zak heb (altijd bereikbaar zijn!)
- geen 3 zoenen, maar hugs geef
- Iedere morgen met een slaperig hoofd om half 8 in de eetzaal zit
- weer heel goed weet hoe kort 2 minuten zijn (met douchen in iedergeval wel!)
- ik geen eten hoef te koken en af te wassen!
- 3 trapen op moet om buiten te kunnen zijn en 4 voor zonlicht op mijn lijf
- de enige plek voor mijzelf mijn bed en kastje is
- ik de kamer mag delen met 5 anderen
- ik altijd een bordje met mijn naam op moet hebben
Dit is het schipleven een beetje in het kort. Toch geniet ik er van. Wel zijn heel veel nieuwe mensen die ik nog niet ken. Het voordeel is wel dat ik makkelijker 's avond op het lab ga zitten aan mijn literatuur studie (goed he!)
Het voordeel is wel dat als ik dan eenmaal alle trappen op ben naar een hoger dek, ik wel stralend weer met een lekker zeebriesje heb!
kortom: ik heb het nog zo slecht niet