Sinterklaas en tripfoto's

Christmas

Nog een laatste bericht voor de kerstdagen. Allereest wil ik iedereen bedanken voor de vele mailtjes van trouwe blogspotfans. Dan blijkt dat er veel meer lezers zijn dan je denkt. Bedankt allemaal.

Met mijn voeten gaat het inmiddels weer prima. De meeste stekels zijn er uit, maar een paar hardnekkigen willen denk ik met mij het kerstfeest meevieren. Ik zit nu nog weer met mij voeten in een badje met kamille thee (niet lachen want het helpt echt) om te proberen de laatste stekels er uit te halen. Ze zijn behoorlijk groot en zitten erg diep. Maar genoeg over mijn voeten.

Mijn plan was om nog verschillende mensen van jullie een kerstgroet te mailen, maar ik heb er echt geen tijd voor gehad, dus dat gaat een nieuwjaarsgroet worden. De laaste weken zijn erg druk geweest. Vaak heb ik tijdens werktijd wel tijd om te mailen, maar de laaste weken was dat er niet bij. We hadden vorige week drie vrouwen die geopereerd werden, natuurlijk veel meer, maar deze vrouwen hadden alle drie de bloedgroep ABpos. Waneer je iemand vind met deze bloedgroep gaan er al alarmbellen rinkelen, want we hebben maar 2 donors op de lijst staan met deze bloedgroep. De eerste patient had gelukkig geen bloed nodig. Van de tweede kwamen ze van de operatiekamer een buisje bloed brengen met de mededeling dat deze vrouw nu bloed nodig had en dat ze aan het bloeden was en er meer donors stand-by moesten staan. Na het doen van haar bloedgroep bleek deze vrouw dus ook ABpos. Er stonden twee mensen op de lijst waarvan er een ziek was en de ander dacht dat hij ABneg was en voelde zich ook niet echt lekker. Uiteindelijk bleek hij ABpos te zijn en kon ik hem prikken voor de zak bloed. Diegene die ziek was moest ook stand-by blijven staan. De volgende dag kwam de operatiekamer weer met een buisje bloed wan iemand die misschien bloed nodig had. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de bloedgroep deed en hij ook ABpos was. Je moet weten dat ABpos in Ned maar zo’n 4% voor komt, maar in Afrika meer maar dit was wel erg veel. We hebben toen een bericht door de interkom laten omroepen dat iedereen die ABpos was of het dacht te zijn naar het lab moest komen. Hier kwam een donor op af en later vonden we er nog een. Uiteindelijk had deze patient geen bloed nodig, maar had ons wel een hoop stres bezorgd. Het gevolg was dat we deze week alle donors op de lijst met een vraagteken bij hun bloedgroep hebben opgeroepen en bloed geprikt. Helaas geen nieuwe ABpos donor gevonden, maar wel andere bloedgroeppen.
We hebben ook niet veel donors met Bpos, maar die gaan we begin jaruari wel nodig hebben denk ik. Deze week hebben een paar mannen een patient teruggebracht naar zijn familie een dag rijden van het schip. Toen ze bijna bij het dorpje waren zijn ze gestopt bij een winkel om rijst voor het dorp te kopen. Daar zag een van de Mercy Ships-mannen een groepje mannen praten en bewegen met hun handen. Hij liep er naar toe en vroeg of hij kon helpen. Ja, vertelden de mannen, er is hier een jonge man met een hele grote tumor. Ze zijn er heengegaan en hebben de man van 35 meegenomen naar het schip. Zijn tumor links in zijn gezicht is geweldig groot. Groter zijn zijn hoofd. Je kan de tummor door zijn mond zien en hij kan dan ook bijna niet eten. Waneer je bij hem in de buurt staat, kun je de stank ruiken. Zij tumor groeide 13 jaar lang. Al die jaren heeft hij gebeden of God heb beter wilde maken en dat hij een dokter in Liberia kon vinden, maar die was er niet. De laaste jaren heeft hij gebeden of de doters dan maar naar hem kunnen komen. En zie hier hij is op de Anastasis. Een erg bijzonder verhaal. Ze hadden bloed geprikt en ik deed zijn Hb(ijzergehalte) en dat was 2.7! Voor de leken: zo laag heb ik het in Woerden nog nooit bij iemand gezien en hij was visser en viste gewoon nog iedere nacht. Ongelofelijk. Deze man heeft de bloedgroep Bpos en hij heeft al twee zakken gekregen. Begin januari heeft hij zijn operatie en dan zal hij nog meer bloed nodig hebben. Aangezien we maar 10 Bpos donoren hebben, wordt het hopen en bidden dat er niet te veel andere patienten komen met deze bloedgroep. Het kerstkado wat hij wil hebben is: eten. Hij kan dat al in geen jaren meer goed.

Terug naar een verdieping hoger in het schip dat zie je iedereen bezig met het versieren van de tafels voor het dinner van vanavond. Een groot contast, maar we zullen maar genieten dat we gezond zijn. Vanavond is het kerstavond en dat vieren we hier met eten en een viering. Morgenochten hebben we geen viering. Wel een beetje gek, omdat ik juist gewend ben om op 1e kerstdag naar de kerk te gaan, maar ‘s avonds is er wel weer een viering. Aan tweede kerstdag doen ze hier ook niet.

Mijn voeten zijn onderhand lang genoeg geweekt, dus ga maar eens proberen om de laaste stekels er uit te krijgen.

Ik wens jullie allen:

Gezegende kerstdagen!!

Mien vuuten doen zo'n zeer

Dit was een kop van het Ierland verslag na een week lang wandelen (had jij toen toch geschreven Hetty), maar ook de kop voor vandaag...
Weer even tijd voor een berichtje, want ik heb nu toch even alle tijd. Ik zit met mijn voeten in een bak water met een desinfecterend middel. Hoe dat komt? Eerst maar het verhaal wat er aan vooraf ging.
Aan de andere kant van Monrovia woont een Nederlandse vrouw die sinds een half jaar met een Liberiaan getrouwd is. Zij is daar actief in het kerkenwerk en de zondagsschool had vandaag hun kerstfeest. De Nederlande vrouw had ook Mercy Shippers uitgenodigd en we konden ook voor 5 dollar blijven eten. Het geld was dan voor de school. We zijn met zo’n 40 Mercy Shippers, waaronder veel Nederlanders, er heen gegaan en het kerstfeest mee beleefd. Er waren wel kaarsjes, kerstliederen, gedichtjes op zeggen en mooie kleren, maar het was niet donker en koud. We zaten buiten in de schaduw van de bomen te kijken en mee te zingen. Ook deden de kinderen nog een stukje drama waarin ze het hele kerstevangelie speelden. Erg leuk. Hierna konden we nog even zwemmen voor we gingen eten. Ik ben dan dus eindelijk op het strand geweest! Er zijn daar echt hele hoge golven. Waneer je gewoon in het water staat tot je middel, komen er soms golven die helemaal over je heen gaan en je mee sleuren, echt gaaf. Wat iets minder gaaf is, was dat er ook zeeegels in het water bleken te zitten. Niemand had er last van en ik dacht dan ook eerst dat ik een scherpe steen raakte, hierna op een scherpte steen trapte, maar de derde keer voelde ik wel heel duidelijk stekels! Ik maar uit het water en de schade bekeken. Onder mijn ene voet zaten maar een paar puntjes van stekels en onder de andere voet een stuk of drie, maar bovenop mijn voet bij mijn tenen zaten er zo’n 15 van verschillende maten en het begon toch wel pijn te doen. Na mijn voeten een beetje schoon gemaakt te hebben ben ik met een naald aan de gang gegaan om de stekels er uit te peuteren. Gelukkig heeft Elianne (zie eerdere foto’s) mij er mee geholpen. Ze is verpleegkundige en volgens mij vond ze het nog leuk ook om mij te pijnigen. De meeste kleine stekels zijn er uit, maar nog niet alle groten. Dit is dus de reden dat ik nu met mijn voeten in een bak met water zit. Het gaat hier allemaal wat sneller ontsteken dan in Nederland en ontstekingen willen we natuurlijk niet hebben. We zullen zien hoe het gaat aflopen. Tot zover weer mijn spannende verhalen.
Vergeet ik bijna nog een belangrijk nieuwtje: Het pool op het Pooldeck is open. Zwembad kan ik het niet noemen daar is het te klein voor, maar het is wel heerlijk om af te koelen. Het heeft meer dan een week geduurd om hem te vullen, maar ze hebben alle kleine beetjes water die over waren in het zwembad laten lopen. Echt lekker hoor om even het water in te duiken. Zeker met de kerst volgende week voor de deur. Ik zal aan jullie denken wanneer ik een duik in het lekker warme water neem!