Weer thuis!!!

Wanneer jullie dit lezen ben ik al weer in Ned, maar wanneer ik dit schrijf ben ik nog in India en vlieg ik ergens boven Pakistan en Rusland. Tijd dus voor een evaluatie van de afgelopen maanden

Voor ik naar India ging wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten van India, maar wel wist ik dat India goed hun best moest doen om West-Afrika voorbij te streven.
Of het gelukt is…nee ik denk het niet, maar dat wil niet zeggen dat ik een goede en leerzame tijd heb gehad.
India is echt even andere koek dan Nederland, zeker als vrouw. India is echt een mannen maatschappij, maar wat wil je met een overschot aan mannen en een veel te grote populatie mensen (zeggen ze zelf allemaal).
Het straatbeeld wordt dan ook gedomineerd door mannen, wat wel eens lastig is. Zeker aangezien de meeste Indiërs maar vieze mannetjes zijn. Zo staren ze ons echt ongelofelijk aan en schamen zich er niet voor. Noortje is ook op straat zomaar een paar keer in haar kont geknepen! We hebben expres kleding gedragen wat onze benen en bovenarmen bedekte, maar zelfs dat is blijkbaar nog niet genoeg voor de mannen hier. Volgens mij staat er op de mobiel van de meeste mannen in Chandigarh wel een foto van ons, want zo vaak , wanneer we langs mensen liepen, richtten ze hun mobiel op ons voor een foto. Wanneer we iedere keer geld gevraagd hadden wanneer we op de foto zijn geweest met Indiërs dan had ik nog wel even gebleven, want dan hadden we goud geld verdiend!
Als vrouw moet je dus goed bedekt zijn en als vrouw mannelijke vrienden hebben is niet gewoon. Het woord bloot of sex kan al helemaal niet genoemd worden! Maar wanneer je dan de Bollywood films kijkt, daar krijg ik bijna rooie oortjes van! Deze films zouden in Ned alleen na 23:00 vertoond mogen worden, omdat het bijna porno is! Dat mag dus blijkbaar wel, maar in de echte wereld niet.
Door te werken met lokale mensen leer je de cultuur kennen met alle voor en nadelen. Je komt er achter dat de simpelste dingen erg veel geduld vergen! Zo kan je niet even kopiëren, maar dat gaat via 3 mensen en weer dezelfde 3 mensen terug. Ook de afwas van onze labspullen laten doen vergt soms enige dagen geduld, maar wanneer je dat eenmaal weet kan je daar rekening mee houden.
De meeste van de studenten hier zijn van mijn leeftijd en het was leuk met hun om te gaan en hun leefwereld te leren kennen. Het enige waarmee ze bezig zijn is hun onderzoek en verder doen ze eigenlijk niets. Niet dat ze hard werken hoor, maar ze zijn wel bijna dag en nacht op het lab maar hobby’s hebben ze dan ook niet.
Ze zijn allemaal in de leeftijd dat ze toch echt onderhand moeten trouwen en de ouders zijn dan ook hard op zoek naar een geschikte kandidaat! Ja ze hebben hier nog gearrangeerde huwelijken. Er zijn wel huwelijken uit liefde, maar niet veel. Hier zeggen ze: eerst trouwen dan liefde. Wel even wat anders dan in Ned. Daar is het vooral verliefdheid en liefde en wanneer dat over is ga je toch scheiden. Reddy, een van de studenten moest vorige maand terug naar zijn ouders, want die waren het met ouders van een jonge dame eens geworden over de bruidschat. Hij moes haar dus ontmoeten. Ik geloof dat hij wel kon weigeren, maar dat is niet echt heel normaal. Hij is nu dus verloofd en gaat in augustus trouwen. Ze zien elkaar waarschijnlijk alleen nog net voor de bruiloft (en natuurlijk niet alleen) en zullen dan trouwen. Natuurlijk moet wel eerst de oudste trouwen. Gelukkig voor Maurits en Heidi (jonger dan mij en al getrouwd) dat het in Ned niet zo is of mijn ouders hadden al lang iemand voor mij geregeld. Hier heb ik een zekere status omdat ik getrouwd ben, maar die ga ik weer verliezen. Peter was een man op lange afstand en alleen voor India (toch Peet of kan ik je nog eens gebruiken?). Straks dus weer naar het vrijgezelle leven. Geen vragen meer over of ik al kinderen heb en van de paar mensen die wisten dat ik niet getrouwd was en alleen verloofd was met Peter wanneer ik toch eindelijk eens ga trouwen. Hoe ik hem ontmoet heb vragen ze niet, want ze gaan er van uit dat mijn ouders het hebben geregeld. Wanneer ik hier zou zeggen dat ik niet getrouwd ben dan zou dat echt erg zijn, want dan wilde niemand mij blijkbaar. Of de goden hadden moeten zeggen dat ik laat zou moeten trouwen dan is het juist god en moet je wachten. Ze zijn hier zo bijgelovig als ik weet niet wat echt in alles.
Gelovig zijn ze ook. Iedereen gelooft wel en gaan regelmatig naar een tempel. Ik denk dat het vooral is om de goden goed te stemmen, want je kan niets aan je lot veranderen dus moet je zorgen dat de goden je goedgezind zijn.

Andere dingen die ik hier geleerd heb is dat je nooit iemand bedankt. Niet in de winkel, op straat of waar dan ook. Dat was wel even wennen hoor, maar ik geef nu vaak een hoofdknikje en soms toch nog stiekem: thank you. Iets waar ik toch wel makkelijk aan wen moet ik bekennen is dat mensen veel voor je doen. Zoals een vrouw die het huis schoonmaakt, je op het lab niets hoeft op te ruimen en zelfs in de winkel alles voor je wordt ingepakt. Ze stimuleren wel dat je lui wordt op deze manier, maar zo hebben wel meer mensen werk. Dus wanneer er iemand is die voor 5 euro iedere dag wil komen schoonmaken dan houd ik me aanbevolen!

Over het verkeer heb ik het al verschillende keren gehad dus zal het niet te veel meer doen, maar feit is dat de mensen links horen te rijden, maar vaker op de rechterhelft verblijven om in te halen. Ook het risico op kotsende mensen is een groot gevaar wat ik in Ned niet zal missen. En ook het gerochel en gespuug op staat zal ik echt niet missen. Ook het feit dat mensen zomaar al het afval op staat gooien kan ik nog niet aan wennen. Ik ga dus lekker genieten van de schone Nederlandse natuur.

Wat ik wel weer zal moeten leren is het eten met mes en vork! Na 3 maanden met je handen eten weet ik niet zeker of ik het nog helemaal zonder knoeien kan of is het net als fietsen wat je nooit afleert? We zullen het zien!

Aan het eind van zo’n stage vraag je je af: wat heb ik voor de mensen in India kunnen betekenen? In Afrika was het duidelijk, maar voor mijn gevoel was ik hier vaak voor me zelf. De mensen op het lab kunnen zich goed redden en waren niet echt geïnteresseerd in het leren van nieuwe dingen, want de nieuwe testen zijn meer werk en daar zitten ze niet op te wachten.
En de mensen in de sloppenwijken dan? We hebben wel hun poep getest, maar alleen iedere 10e huis. Je had dus geluk als je daar woont. Wel kregen ze gratis medicijnen wanneer we parasieten vonden. Al hadden ze dat ook gratis kunnen krijgen wanneer ze naar de wijkdokter waren gegaan al doen ze dat niet. De mensen zijn nu dus even zonder parasieten, maar zullen ze binnenkort weer krijgen. Structureel hebben we niets gedaan. Geen voorlichting, geen controle van waterpompen, niets. Ik weet wel dat het niet binnen dit project paste, maar het doet me wel afvragen wat het voor zin heeft gehad buiten een mooi artikel in een wetenschappelijk tijdschrift(waar mijn naam niet eens bij mag). Wel is het zo dat naar aanleiding van ons rapport vervolgonderzoek gedaan kan worden en misschien structueel problemen aangepakt kunnen worden.
Wat ook lastig is, is dat veel mensen uit de sloppenwijken ook niet anders willen. Sommige hebben een huis van de overheid gekregen, maar verkopen dat en wonen weer in een krot. Ook hebben de meeste wel een mobiel, TV en koelkast. Dat zijn blijkbaar belangrijkere dingen dan goed eten en kleding.

Volgende week weer aan de slag in Ned voor stage in het LUMC. Ik ben benieuwd of ik nog een beetje kan werken na 3 maanden les gehad te hebben in hele dagen niets doen. Ik hoop maar dat het meevalt!

Deze blog is veel te lang geworden, maar ik hop dat jullie me vergeven. Voorlopig even geen geblog meer dus hebben jullie wat om op te teren. Ik kan nog wel uren doorgaan met vertellen, maar dat komt mondeling dan wel. Leuk dat je mij blog weer hebt gelezen en bel maar snel om wat af te spreken
Linda

Veilig in Chandigarh en vertrek!

Ik ben weer veilig en wel in Chandigarh!

We maandag 6 uur doorgebracht op een houten plankje in een bus die er uitzag of de hooligans er hadden huisgehouden, maar dat was gewoon ouderdom.

De chauffeur reed zowaar netjes dus het gevaar ondergekosts te worden was vrij klein. Die andere dodemans rit waar ik eerder over schreef (met een chauffeur met suicide neiging) daar moest zeker de helft van de mensen overgeven. Overal hingen mensen buiten boord. Het valt echt mee dat wij niet meededen.

Het was echt lekker omeven een paar dagen weg te zijn en vakantie te houden. Gisteren nog het laatste werk gedaan en opruimen op het lab en gepakt.

Vanmiddag vliegen we weer richting A'dam waar we donderdagmorgen hopen aan te komen.

Nog even koffie drinken hier op het lab en dan gaan we!

Ik laat wel weten wanneer ik weer in Ned ben!