Na een paar dagen van deze kant weer tijd voor een berichtje. Alles is hier goed. Geen bericht is goed bericht moeten jullie maar denken.
Ik heb wel een beetje een zere keel en ben verkouden, maar dat gaat wel weer over. Ik dacht te gaan overwinteren en de verkoudheden over te slaan, maar het komt denk ik ook van de airco hier. Ze zetten hem hier zo onwijs koud dat je blij bent om bijv. een blouse aan te trekken. Dit gaat tegen mijn principes in, want wie doet er nu een trui aan in de tropen! De overgang met buiten en binnen is zo’n 15 graden wat best veel is. Ik moet toch maar trouw mijn vitaminepillen in gaan nemen. Ik deed het de laatste weken niet meer, omdat ik toch al zoveel van die malariapullen slik en die zijn echt onwijs vies.
Waarom jullie zo lang op een berichtje hebben moeten wachten is, dat het gewoon druk was en niet heel spectaculaire dingen heb beleeft. Je went er aan dat je af en toe een kakkerlak moet wegjagen en je WC-papier niet in de WC mag gooien. De meeste Amerikanen zijn in de ban van de komende Thanksgiving en Kerst. Ja jullie lezen het goed. Ze zijn nu al bezig met de versieringen uit de kast aan het halen en verzinnen wat ze allemaal gaan doen met Kerst. Voor veel mensen hier is Thanksgiving nog belangrijker als Kerst. Er is dan een één of andere maaltijd met netjes gedekte tafels en je kan dan inschrijven met wie je wilt eten en je kunt elkaar cadeautjes geven. Deze maaltijd is volgens mij morgen en dan hebben wij Nederlanders nog Sinterklaas voor we aan kerst gaan denken! We gaan met alle Nederlanders (en Belgen de rest snapt er toch niets van) Sinterklaas vieren. Wordt wel gezellig denk ik.
De laatste dagen zijn we behoorlijk druk geweest met patiënten en hebben ook onder in een ruim de labspullen geïnventariseerd en opgeruimd. Er staat een grote stelling met onze spullen. Doordat ze daar het dak (of van de verdieping daarboven de vloer) hebben vernieuw, waren al onze spullen uit de stelling gehaald en er willekeurig weer teruggezet. Iets vinden was bijna onmogelijk, dus zijn we (Colleen en ik) aan de slag gegaan. We hebben alles er uitgesjouwd, nagekeken, opgeschreven en netjes opgeborgen. Het resultaat mag er zijn en we zijn weer een dagje zoet geweest.
Hier hebben we ongeveer 50 patiënten in de week en zijn er best druk mee. Ik Woerden kon ik dat makkelijk in een uurtje doen, dus jullie merken wel dat mijn tempo al behoorlijk is aangepast.
Ook hebben we deze week al drie keer een bloedtransfusie gegeven, dus het gaat goed in het bloed. Het is wel leuk om te zien hoe Colleen hierin de laatste jaren een verandering heeft teweeggebracht.
Eerst was hier op het schip bloed geven maar een beetje eng en het hoorde er bij. Het bloed werd afgenomen op de uitslaapkamer of op de operatiekamer. Soms met de patiënt er al naast. Nu doen de mensen van het lab het, en gewoon op een lekker bed ergens apart op de verpleegafdeling. Coleen vertelt wat over de patiënt die het bloed nodig heeft en hoe goed ze zijn dat ze bloed geven. Er wordt voor een lekker blikje drinken gezorgd en we maken het gezellig. Nu voelt iedereen zich bijzonder als en dat ze bloed mogen geven. De reactie van iedereen hier als ze horen dat een ander bloed heeft gegeven is: Cool!
Het maakt ons het werk in ieder geval een stuk makelijker, want we hebben meer dan 100 mensen op onze donorlijst staan. Van verschillende bloedgroepen hebben we genoeg donors voor de eerste 10 jaar, maar dat vertellen we ze maar niet. Ze hopen allemaal dat ze donor mogen zijn. Ik zit hem eerder te knijpen moet ik bekennen (ben niet zo’n held waneer naalden in mijn buurt komen). Er zijn van mijn bloedgroep (Bpos) niet zoveel donoren maar wel veel patiënten. Dit komt omdat er in Afrika andere verhoudingen zijn met de bloedgroepen. Zo zijn in Nederland de meeste mensen O en A. En maar een klein deel B(6%) en AB(4%). Van al deze mensen is ongeveer 80% pos en de rest neg(ik heb het dan natuurlijk over de Rhesus voor wie er verstand van hebben). Hier in Afrika is het aantal mensen met de bloedgroep B ongeveer 30% of nog iets hoger. Hopen dus dat de chirurg goed snijd of anders de Afrikaanse dagwerkers maar voor donor laten spelen.
Ik moet maar weer aan het werk, want anders heb ik vandaag niet echt veel gedaan. Ik stuur Ton nog een paar foto’s toe, dus die zien jullie wel verschijnen. Het is een foto van mij aan het werk en een foto van Hawa. Dat is het meisje met de tumor. Inmiddels heeft ze geen tumor meer en ziet ze er al veel beter uit, bijna onherkenbaar zelfs. Ze moet waarschijnlijk nog wel een of twee keer geholpen worden, want ze heeft rechtsboven bijna geen kaak meer, maar kijk eens naar haar ogen en zie het verschil.
De foto’s kunnen nog wel een paar dagen duren, want ik moet het via MSN doen en gelijk met Ton of Albertine er achter zitten.
De groeten allemaal en tot blogspots. Blijf lekker berichtjes zetten, erg leuk om te lezen!
Linda

PS: Toin een ps-je speciaal voor jou. De centrifuge die we hier hebben is Kendro Laboratory Products en is de Milnifuge 3S-R zover als ik het kan lezen, want zit een sticker op.
PS: Bas L ik kreeg de groeten van jou via een andere Bas hier. Leuk, bedankt daarvoor! Je merkt hier ook weer dat het wereld soms klein is. Zo kent mijn vader de vader van een Nederlander die hier aan boord is en er is er hier een Nederlands meisje van wie de schoonzus Conny’s studievriendin is. Wel grappig om te horen.

Weekend 2

Bedankt voor jullie reacties weer. Leuk om te lezen. Ik zal snel een foto van mij mailen voor Benji, Heidi. Dat meisje had inderdaad een tumor bij haar mond. Ze kon met moeite eten, drinken en praten. Ze was dan ook erg mager en klein. Toen ze de eerste keer een spiegel in handen kreeg, begon ze helamaal te stralen en te zingen. De verpleegster vroeg wat ze nu zong en dat was: Thank God. Thank God fot this beautiful face! Geweldig toch zo’n meisje. De mensen zijn hier heel religieus en zien ziektes als straf van God en bij genezing danken ze God. Dat doen alle mensen of dat nu de Christelijke God, Allah of een natuurgod is.

Ik kan het niet laten om weer even een berichtje te plaatsen, want wat ik vandaag heb meegemaakt moet ik toch even kwijt aan jullie het was echt een bijzondere dag! Allereerst was het mijn eerste vrije dag sinds ik hier twee weken geleden ben gekomen, dus een feestje waard. Ten tweede was het een bijzondere dag, omdat ik hier naar de kerk ben geweest en dat is hier een waar feest!
We mochten vandaag van het schip af als we maar in groepjes gingen. Er is hier op iedere hoek van de straat zo ongeveer een kerk en een moskee. Wij hebben maar voor een kerk gekozen.
De dienst begon om 11 uur en we vertrokken met een groepje te voet een uur of half 11, een half uurtje lopen dus. In plaats dat we ons tempo aanpassen aan de omgeving, hebben we behoorlijk hard gelopen, dus kwamen zwaar bezweet aan. En met zwaar bezweet bedoel ik ook echt bezweet. De staaltjes liepen van je hoofd, je armen en je benen af en je kleren waren kleddernat (het zweten na het hardlopen vrijdag was er niets bij), maar het was niet echt een kerkdienst om het zweet op te laten drogen. De kerk was nogal anders als in Wilnis, al zijn daar de kerkdiensten ook zeker goed. In Wilnis is de inhoud erg belangrijk. Hier kon ik de inhoud bijna niet volgen, dus moest ik het met de rest doen. Er was een groot koor van ongeveer 30 mannen en vrouwen, die konden zingen en zwingen als de beste. Ze hadden allemaal lange jurken aan. De mannen hadden daaronder ook nog nette lange broeken aan en een bloes met lange mouwen en een stropdas. En dan te bedenken dat wij de hele kerkdienst al bleven zweten. Iedereen in de kerk had zich in hun mooiste kleding gestoken. De meest geleurde gewaden waren te zien. De dienst begon toen het koor al zingend en zwingend binnen kwam. Ze zongen met een keyboard en een soort trommels/drumstel. Als er maar iets van ritme in kwam begonnen de mensen te bewegen te klappen en te dansen soms de bank gewoon uit, omdat er tussen de banken niet vele plaats was. Het ging er allemaal bijzonder aan toe heel uitbundig, maar heel erg eerbiedig. De collecte was ook een hele nieuwe ervaring. In Wilnis zijn we gewent dat de collecte zakken rond gaan en dat je er wat in kan stoppen om hem vervolgens weer door te geven. Hier werd er een mand voor in de kerk neergezet. Vervolgens stond iedereen op en rij voor rij zong, klapte en swingde de bank uit naar achteren om vervolgens door het middenpad weer naar voren te komen en geld in de mand te doen en weer te swingen naar je plaats. Toen we net weer zaten, werden er nog eens drie manden neergezet en begon alles weer opnieuw. Dit is denk ik wat er bedoeld wordt met: met vreugde je gave geven. Hierna zijn er verschillenden stukjes uit de bijbel gelezen en twee sprekers hielden een korte toespraak, maar van het Liberiaanse engels is erg weinig te maken. Tussen door nog veel gezongen. Ook nog een moment dat er mensen geld gaven aan de dirigent van het koor en over de koorleden uitstrooide. Waarvoor dat was weet ik niet, maar misschien kom ik daar een volgende keer achter. De kerkdienst eindigde met een lied, waarbij het koor en de voorganger in het gangpad eindigden. Iedereen gaf elkaar een hand en wenste elkaar Gods zegen. Natuurlijk wilden iedereen de Mercy Shipper een hand geven. Na ruim drie uur stonden we weer buiten. Nog net zo zweterig als we binnen kwamen, maar wel met een bijzondere kerkdienst.
Met het naar de kerk lopen en weer terug maakten we het echte Liberiaanse leven mee. Ik weet nu hoe koningin Beatrix zich moet voelen als ze op bezoek is in een stad met koninginnendag. Iedereen zwaaide naar ons en zij ons gedag, dus wij naar iedereen terug zwaaien, vriendelijk lachen en gedag zeggen. Een bijzonder ervaring, want het gebeurt me niet zo vaak dat ik in Nederland op staat loop en zo populair ben.
Vanmiddag nog even lekker op het dek gezeten en vanavond een soort kerkdienst aan boord gehad. Al met al een supergoede zondag en ik ben weel helemaal bijgetankt om er van de week weer tegen aan te kunnen. Goede week allemaal. Goed je best doen op school en werk en tot spreeks.
Linda