Het Bootleven

Bericht vanuit de bahama’s voor jullie allen!

Vanmiddag heb ik een paar uur vrij, dus tijd voor een stukje(ook het leven op de Bahama's kan soms hard zijn)
Vandaag tijd om eens over het bootleven te schrijven. Het is een heel ander leven dan anders moet ik zeggen. Zo ziet het schip er van buiten prachtig uit, maar de werkelijkheid is anders. Alles is oud en gehorig. Zeker waneer je met 6 personen op een kamer ligt. Ik slaap op een kamer voor 4 personen, maar we zijn nog maar met zijn drieen. We moeten 2 douches met een vrouw of 30 (misschien meer) en ook 4 toiletten. Dit zijn de liquit-toiletten waar ik over schreef. Deze toiletten worden gespoeld met zeewater en gaat ook direct de zee weer in. Je mag er dan ook niet je ‘grote boodschap’ op doen en ook niet je WC-papier ingooien. Dat is erg wennen moet ik zeggen, maar meestal gaat het goed. Voor je ‘grote boodschap’ zijn er andere toiletten, maar niet zo wel. Ik weet er twee op het hela schip, maar er zijn er vast meer. Waneer je ’s morgens wakker wordt, moet je direct helder zijn, want je moet direct de trap op om bij de toelieten en de douches te komen. Maar goed nieuws voor mij, want over een paar weken krijg ik een andere kamer! Dat dek zijn ze nu nog aan het schilderen. Ik krijg dan een kamer met minder personen en een eigen douche en WC op de kamer! Erg lux vergeleken met dit, maar dat is omdat ik veel moet werken. We zijn met twee analisten en werken door de weeks gewoon alle dagen en buiten de kantooruren om heb ik de helft van de tijd de pieper voor de avonden, nachtenen weekenden, omdat we 24 uur per dag bemand moeten zijn. Ook zijn er in de gangen kniehoge obstakels waar je overheen moet stappen dit is voor de nooddeuren en zo volgendmij, maar goed voor je beweging. Ik kan inmiddels aardig de weg op het schip, maar soms ontdek je weer iets nieuws. Een ook niet onbelangrijk detail is het water. Iedereen heeft het nodig en overal voor, maar op het moment is er niet zo veel water. Dat betekend niet langer douchen dan 2 minuten (mag anders trouwens ook niet) en er kunnen geen kleren gewassen worden en dit al drie weken lang niet. Zeker voor de gezinnen aan boord is dit erg lang hopelijk komt er dan ook snel verandering in. De gezinnen mogen dan eerst wassen (max 2 wassen) en dan de singles (max 1 was). Doordat de hele infrastructuur in Liberia kapot is door de oorlog, werken ook de pijpleidingen met water niet goed meer. Ze zijn wel aan het testen en ook de kwaliteit van het water. Het lijkt beter te gaan. Ik zal jullie de dag van gisteren beschrijven dan weten jullie wat ik de hela dag zoal uitvoer. s’Morgens is ontbijt van half 7 tot half 8. Ik ga meestal om 7 uur eten. Hierna is er divotion (soort dagopening) met sommige dagen een klein groepje. Ik zit in een groepje met bij elkaar geraapte mensen zoals de apotheker, de huisarts van het schip, diegene die de scans maakt en nog verschillende andere mensen die in de medische kant werken, maar niet in een groep. Een paar keer in de week hebben we het met iedereen. Het is dan echt typisch Amerikaans met veel keer bidden, de liederen vaak herhalen en veel klappen, maar dit went wast wel. Hierna is het tijd om aan het werk te gaan (8 uur of half 9). We hebben niet echt koffiepauze. Lunch is van 12 tot 1 en dan weer aan het werk. Vaak probeer ik dan even naar buiten te gaan. Dan werken we tot 5 uur en dan is het etenstijd tot 6 uur. ’s Avonds is er niet altijd iets te doen, maar soms zijn er bijeenkomsten zoals gisteravond met een spreker. Hierna was het alweer half 10 dus tijd om naar bed te gaan, want de volgende morgen is het vroeg dag.
We liggen met de boot aan een kade waar wij alleen aanliggen, dus het is veilig daar. ’s Avonds na het eten gaan heel veel mensen daar heen en veer lopen en sommige hardlopen om op deze manier aan je beweging te komen. Ik doe ook vrolijk mee waneer er tijd voor is. De kade waaraan we liggen is denk ik 300m en dan is er een controle post van Liberiaanse soldaten. Hier mogen we gewoon voorbij en kunnen dan lopen tot de volgende controlepost deze is van de UN en is ong 500m ver. Tussen de controleposten in kunnen alleen UN mensen komen en wij. Wel moeten we onze batch op hebben, maar dat moeten we op het schip ook altijd voor de veiligheid. Verder mogen we nooit met minder dan 3 mensen weg en iedereen moet de noodnummer bij zich hebben. Ze zijn denk ik wel erg paranoïde hoe ze er mee omgaan, maar misschien is het wel zo hard nodig ook.
Genoeg geschreven van mijn kant nu mogen jullie weer. De komende dagen zijn we erg druk met het screenen van de mensen die geopereerd gaan worden. Ik ben benieuwd. Ik ben vanmiddag ook vrij, omdat we de komende dagen erg hard moeten gaan werken.
Groetjes Linda

PS: waneer ik dit verstuur, ben ik een paar uur buiten op het gek geweest. Het was echt super. Wel in de schaduw anders is het te warm, maar ik kan er weer tegen. Ik was niet alleen op het dek(dat ben je hier nergens zelfs op de WC niet want dat zijn twee losse deuren waar een grote kier in zit), maar heb lekker gelezen en niet veel gepraat met anderen, super!(soms kan dat super zijn).

van Holland tot Libaria

Hallo allemaal,
Hier dan eindelijk een bericht van mij en ik hoop dat het gaat lukken. Het internet is hier erg traag en met erg traag bedoel ik echt traag. Wanneer je hebt ingelogd moet je een minuut of drie wachten tot je het volgend kan doen. Met mijn labtop kan ik nog niet op internet omdat er volgens een jongen hier geen netwerkkaart inzit en ik geen goede kabel heb om op ee andere manier op internet te gaan. Ik ga prober om wat om mijn weglog te zetten, maar wanneer jullie dit zien is het dus gelukt. Ik heb genoeg te vertellen, dus luister en huiver...Te beginnen bij de dag van vertrek: zondag. Maurits en Sandra (broer en zijn vriendin) hadden voor het ontbijd gezorgd (er bijzonder daar Maursits nooit zijn bed uit kan komen), dus ik kon met de rest van de aanwezige familie om 5 uur aanschuiven aan een heerlijk ontbijt met lekkere Nederlandse broodjes en versgepeste sinaasappelsap. Hierna zijn we rond half 6 vertrokken richting Schiphol. Daar bleek ik behoorlijk overgewicht met mijn koffer te hebben, maar dat wist ik al. En toen natuurlijk het afscheid dat hoort er helaas bij waneer je zo iets gaat doen. Toen mijn medepassagiers en ik al in een bus stonden te wachten om naar het vliegveld te worden gebracht, konden we er weer uit omdat het vliegtuig makementen vertoonden. Het duurde een half uur voor we weer in de bus konden richting vliegtuig(weet niet of het hetzelfde vliegtuig was, maar deed het nu wel goed). In de wachttijd heb ik hem behaarlijk lopen knijpen. Want waneer ik mijn aansluiting in Brussel zou missen, zou ik daar tot woensdag moeten wachten voor een volgend vliegtuig. Gelukkig heb ik mijn aansluiting niet gemist en ook mijn koffer was op tijd in het vliegtuig bleek in Liberia. In Brussel zag ik andere mensen die ook naar de Anastasis gingen, waaronder vier Nederlanders. In het vliegtuig konden we kennis maken met de realiteit van beleid van Rita Verdonk. Er was man, die illegaal verbleef in Nederland, die door 4 man politie terug werd gebracht naar sheralione (daar was een tussenstop). Hij bleef maar schreeuwen om hulp en moest in bedwang gehouden worden, maar na het opstijgen was hij stil en in Sheralione liep hij als een mak lammetje het vliegtuig uit. Moet zeggen dat het erg confronterend was. Na het opstijgen in Shralione(het was inmiddels donker) was het nog maar 1,5 uur vliegen, maar wel een tocht met hagel, onweer en veel turbulentie. In Liberia werden we opgehaald door 4 tereinwagens van Mercy Ships. We liepen nog maar net naar de auto toe en ik had al mijn eerste kennis making met afrika (en zij met een blondine). Voor ik er wat van kon zeggen had een man (jongen ) mijn koffer gepakt en zwierde hem boven zijn hoofd (de kofferwoog toch bijna 30 kilo!) Toen wilde de jongen geld en was vervolgens beledigd toe het volgens hem te weinig was wat onze chauffeur gaf. Onderweg naar de boot (ruim een uur) kwamen we te weten waarom ze hier allemaal tereinwagens hebben we kwamen geklutst aan. Bij aankomst, het was al 11 uur, konden we gelukkig al snel naar bed en kon het echte bootleven beginnen. Al wel eens gehoord van een liqued toitel en a normal toilet of wel eens verdwaald in een boot? Ik weet allemaal wat het is en nog veel meer wat ik niet wist, maar het went zeggen ze. Zo erg is ook weer niet hoor, maar het zijn wel vermoeide dagen. Ik ban al hard aan het werk gezet op het lab om alles te leren en klaar te maken voor zaterdag. Zaterdag hebben we een screening voor de mensen die de komende maanden worden geopereerd. Sommige hebben het over 500 mensen die gescreend moeten worden. Ik hoop maar dat niet bij al die mensen wordt bloedgeprikt, want dan krijgen we het op het lab met z'n tweeen wel heel erg druk. Ik vertel later nog wel meer over mijn werk en zo, maar anders wordt het zo lang. En soms is al het getypte weg waardoor ik al meer dan een half uur bezig ben met dit stukje.
Groetjes Linda
PS: foto's volgen ook later

Van Holland naar Liberia

Hallo allemaal,
Hier dan eindelijk een bericht van mij en ik hoop dat het gaat lukken. Het internet is hier erg traag en met erg traag bedoel ik echt traag. Wanneer je hebt ingelogd moet je een minuut of drie wachten tot je het volgend kan doen. Met mijn labtop kan ik nog niet op internet omdat er volgens een jongen hier geen netwerkkaart inzit en ik geen goede kabel heb om op ee andere manier op internet te gaan. Ik ga prober om wat om mijn weglog te zetten, maar wanneer jullie dit zien is het dus gelukt. Ik heb genoeg te vertellen, dus luister en huiver...
Te beginnen bij de dag van vertrek: zondag. Maurits en Sandra (broer en zijn vriendin) hadden voor het ontbijd gezorgd (er bijzonder daar Maursits nooit zijn bed uit kan komen), dus ik kon met de rest van de aanwezige familie om 5 uur aanschuiven aan een heerlijk ontbijt met lekkere Nederlandse broodjes en versgepeste sinaasappelsap. Hierna zijn we rond half 6 vertrokken richting Schiphol. Daar bleek ik behoorlijk overgewicht met mijn koffer te hebben, maar dat wist ik al. En toen natuurlijk het afscheid dat hoort er helaas bij waneer je zo iets gaat doen. Toen mijn medepassagiers en ik al in een bus stonden te wachten om naar het vliegveld te worden gebracht, konden we er weer uit omdat het vliegtuig makementen vertoonden. Het duurde een half uur voor we weer in de bus konden richting vliegtuig(weet niet of het hetzelfde vliegtuig was, maar deed het nu wel goed). In de wachttijd heb ik hem behaarlijk lopen knijpen. Want waneer ik mijn aansluiting in Brussel zou missen, zou ik daar tot woensdag moeten wachten voor een volgend vliegtuig. Gelukkig heb ik mijn aansluiting niet gemist en ook mijn koffer was op tijd in het vliegtuig bleek in Liberia. In Brussel zag ik andere mensen die ook naar de Anastasis gingen, waaronder vier Nederlanders. In het vliegtuig konden we kennis maken met de realiteit van beleid van Rita Verdonk. Er was man, die illegaal verbleef in Nederland, die door 4 man politie terug werd gebracht naar sheralione (daar was een tussenstop). Hij bleef maar schreeuwen om hulp en moest in bedwang gehouden worden, maar na het opstijgen was hij stil en in Sheralione liep hij als een mak lammetje het vliegtuig uit. Moet zeggen dat het erg confronterend was. Na het opstijgen in Shralione(het was inmiddels donker) was het nog maar 1,5 uur vliegen, maar wel een tocht met hagel, onweer en veel turbulentie. in Liberia werden we(totaal 15 man) opgehaald door 4 tereinwagens van Mercy