Weer een pluspunt voor de Ieren

Voordat ik aan mijn verhaal begin moet ik nog even het volgende kwijt: Dat lieftallige broertje van mij (Maurits voor diegene die dat niet wisten) is best een aardig jong (sorry man al bijna), maar geef hem een pen en papier en hij gaan onzin uitkramen. Zo ook over dat spandoek van de Ieren. Maar Maus ga lekker door, want glimlachen is goed voor ons!

Veel termen zijn met lesgeven inderdaad hetzelfde, maar dan de rest nog!
We konden van de week weer een paar dagen niet wassen, maar omdat de Ieren trouw blijven komen, kunnen we nog even genieten van de schone was. Wel nog een correctie Marc. Je had het over sokken! Wat zijn dat? Ik heb ze al bijna drie maanden niet gedragen? Hier leven we op sandalen en flip-flops.

Gelukkig zijn jullie reacties over de Ieren goed, want geen kwaad woord over ze! Ze hebben van de week een lijst gebracht met alle bloedgroepen van de mannen in hun kamp en dat zijn er toch wel zo’n 400. Waneer we dus nu een probleem hebben om een donor met een bepaalde bloedgroep te krijgen, kunnen we de Ieren bellen.

Deze week is er ook een vrouw uit Guinee (niet Ghana) op het schip gekomen. Ze heeft een grote tumor uit haar mond (net zoiets als Hawa dat meisje een paar maanden geleden, maar de tumor van deze vrouw is groter). Missionarissen hadden gehoord en hebben haar meegenomen. Ze zou eigenlijk al vorige maand komen, maar het dorpshoofd had gezegt dat de blanken haar op zouden eten en het resultaat was dat ze niet durfde. Deze vrouw komt uit de boes boes, dus ze weet ook niet beter.
Nu mocht ze wel van het dorpshoofd en hebben dus in enkele dagen naar het schip gereden. Daar aangekomen zou de vrouw wast blij geweest zijn, maar wat bleek…ze durfde niet de boot op. Ze had nog nooit zo’n grote boot gezien. Toen ze dan eindelijk binnen was en de trap af moets, durfde ze echt niet meer verder. Laten zien van foto’s van de afdeling en foto’s van mensen die beter gemaakt waren, hielpen allemaal niets. Een van de missionarissen spreekt wel haar stamtaal, maar dat was blijkbaar niet genoeg om haar over te helen. Toen is er iemand van het schip Monrovia in gegaan en daar op staat proberen iemand te vinden en dat lukte. Die man wist verder niet veel van Mercy Ship, maar wilde wel meekomen. Uiteindelijk is de vrouw beneden gekomen, maar alles is erg lastig om duidelijk te maken en alles is erg eng. De CT-scan moest onder narcose gebeuren, want ze durfde niet. Maar het was ijzer smeden wanneer het heet is, dus ze is vandaag geopereerd en haar tumor die in 20 jaar is gegroeid, is verwijderd. Ik ben benieuwt of ze nog zo bang is, of dat ze nu meer vertrouwen in de rare witte mensen heeft gekregen.

Ik ben deze week al een keer (en straks na het eten ook) bij het weeshuis geweest waar ik vorige week zaterdag ook was om te spelen met de meiden. We gaan dan net na het eten en zijn om 7 uur weer terug voor het donker is. Maar even een uurtje, maar wel leuk en dat vinden zij ook wel. De jongens gaan voetballen met Gert Jan, een Nederlander, en ik (en wie er nog meer meegaan) gaan spelen met de meiden.
Vanmorgen ben ik ook nog druk bezig geweest met schuren van kastjes voor het gehandicaptenhuis. We willen een soort snoezelhoek maken waar ze kunnen liggen en spelen. In Nederland zie je dat ook veel voor gehandicapten.

Ik ga snel dit verhaal versturen, want het is bijna etenstijd en net deed internet het niet, maar nu weer wel zie ik

Goed weekend iedereen en tot spreeks
PS: Nu ik dit post is het inmiddels al weer later (internet was erg sloom dus gee tijd genoeg) en ben ik al in het weeshuis geweest. Vier op een rij proberen aan te leren, maar dat viel niet helemaal mee, maar wel leuk

Schone kleren door de Ieren!

Hallo Allemaal,
Weer even een update van deze week. Mijn werkweken zijn voor jullie maar saai dus daar zal ik niet te veel over vertellen, maar dan blijft er nog genoeg over.
Allereerst een update over Harris, de man met de grote tumor. Het gaat super goed met hem en over een maandje of twee krijgt hij een tweede operatie om weer een soort kaak te maken. De dag na de operatie kwam Dr Garry ( de arts hier aan boord die de tumoren opereert) bij hem kijken en vroeg hoe het met hem ging. Hij kon nog niet praten, maar hij lag in bed, probeerde te glimlachten en danste met zijn handen en bovenlichaam! Ongelofelijk nadat hij de vorige dag ruim 8 uut op de operatietafel had gelegen. De mensen krijgen hier ook minder anesthesie om ze in slaap te krijgen. Ze hebben blijkbaar minder nodig om onder zeil te raken. Ook knappen ze over het algemeen sneller op dan wij westerlingen. Met de andere man, Mussa, met de tumor op zijn hoofd gaat het naar omstandigheden goed. Hij is thuis geweest, maar is nu in een ander ziekenhuis in de stad. Zijn tumor was kwaadaardig dus hij heeft chemo nodig en die kunnen ze daar hopelijk geven.

Ik heb volgens mij al eerder verteld dat er twee dagen in de week studenten van de labschool in Monrovia op het lab komen om hier zo veel mogelijk te leren. Door de oorlog hebben ze geen instrumenten op de laboratoria in de ziekenhuizen. Een kans natuurlijk om wat bij te leren. Een day-worker, Henry, die drie dagen in de week op het pathologie-lab werkt, is ook leraar op deze school. Hij vroeg of ik de school wilde zien en ook nog een jongen die op de X-ray (röntgen) werkt. Dus zijn we donderdagmiddag richting school vertokken. Ik moet zeggen dat ik niet echt veel verwacht had al wisten de studenten best wel veel. Maar wat schetste mijn verbazing: de school zag er erg goed uit en sister Barbera, die de school leidt, bleek een blnke missionaris te zijn. Een erg hartelijke vrouw van in de 60 die er wel de wind onder heeft. Ze is al meer dan 25 jaar in Liberia en ze komt ook in een film voor over de oorlog in Liberia. In die film krost ze in haar auto gewoon door de stad waar geschoten wordt om weeskinderen te helpen. Nu runt ze blijkbaar een school voor, verpleegkundigen, analisten en biologie. En ze doet dat heel behoorlijk. Het was niet alleen de bedoeling dat we de school kregen te zien, maar we moesten ook een gast-les geven. Dat was dus mijn eerste les in het Engels. Ik hoop maar dat ze het een beetje begrepen hebben, want het ging over een voor hen moeilijk onderwerp:DNA. Ze waren zelfs zo enthousiaste dat ze hebben gevraagd of ik wat op papier kan zetten en misschien ga ik nog een keer terug. Ik ben dus ook een carrière begonnen in het onderwijs.

Vorige week zondag zou de Ms Ellen, de nieuwe president, komen op de Anastasis. Op het laatste moment belde ze af, maar ze zou in de loop van de week komen vertelde haar raadsman. Aangezien ze vrijdag nog niet had gebeld, dachten we dat ze wel niet meer zou komen omdat as maandag haar bevestiging is. Toch welden ze vrijdag dat ze zaterdag morgen zou komen. Alles moest dus klaar gemaakt worden voor haar komst. En ze is gelukkig gekomen! De belangrijkste reden was om over water te praten. Wat de uitkomst is weet ik niet, want ik was niet bij het gesprek.
Ik was zelfs helemaal niet op het schip. Ik heb haar een paar weken terug al gezien en voor mij als nog steeds nuchtere Hollander geen reden om op het schip te blijven. Ik ben naar een weeshuis geweest met zo’n 50 kinderen in de leeftijd van 5 tot 14 jaar. We hebben een paar uur met ze geknutseld. Met de kinderen bezig zijn is een belangrijk aspect van de bezoeken, maar ze proberen ook de leidsters te ondersteunen en nieuwe dingen te leren. En natuurlijk proberen te vertellen dat kinderen slaan niet altijd helpt. Persoonlijk vind ik dat gewoon een klap soms moet kunnen, maar hier krijgen de kinderen wel hele flinke klappen. Toen we weer op weg naar huis gingen hield een gerimpeld oud vrouwtje ons aan en leidde ons haar restaurantje binnen. Binnen stond 1 tafel en drie stoelen. We moesten gaan zitten en kregen iets te drinken for free, omdat we zo veel goed doen in het weeshuis. Er werden glazen bij de buren gehaald en er kwamen flesjes drinken voor ons. We hadden geen geld bij ons, maar we mochten ook niet betalen. Ze bakt ook brood om te verkopen dus dan kopen we dat volgende week maar. Toen we bijna terug waren bij het schip zagen we de wagens van de colonne van Ms Ellen, dus konden we nog even wuiven naar haar.
s’Middags ben ik weer naar het gehandicaptenhuis geweest. Zoals altijd waren ze weer blij om ons te zien.

Ik heb net trouwens dank zij de Ieren mijn was na twee weken kunnen wassen, wat ook de titel verklaard. Wat de Ieren er mee te maken hebben? Tja, we hebben nog steeds een tekort aan water, dus konden we onze kleren niet wassen. Net als veel andere VN-mannen die hier zitten, waren de Ieren ook nieuwsgierig naar dat ziekenhuisschip dat in Monrovia schijn te liggen. Dus tijd voor een kijkje vonden sommige soldaten. Natuurlijk werden ze hartelijk ontvangen en hoorden ze van het waterprobleem hier. Zij hebben een eigen wel en waterzuivering, maar ze hebben iedere dag water over. Nu hebben ze ons behoorlijk wat water belooft, wat ze in de komende weken komen brengen. Nu kan ik vandaag dus mijn was doen, met water van de Ieren. Wel ene gek idee dat je kostbaar water gebruikt om je was te doen, maar dat doe je in Nederland ook. Ik geloof dat we op normale weken waneer we zuinig aan doen, maar kunnen wassen, 50 ton water op een dat gebruikten! Ik weet het dat is nog al wat. Daarvan is ongeveer 20 ton voor de was. Vandaar dat dat het eerste is wat gesloten wordt waneer er gebrek aan water is. Ik was al pro-Ierland, maar nu ik weer schone kleren heb om aan te trekken, kunnen ze helemaal een potje bij mij breken!

Als laatste nog mijn voetjes. Het gaat al weer veel beter met ze, aar ze zijn nog niet de oude. Morgen is de laatste dag antibiotica, maar omdat het nog niet over is moet ik denk ik nog meer. Maar dat zien we morgen wel.

Tot zover weer bericht uit Liberia. Terug naar Holland en het woord is aan jullie.