Blote mannen en de rest

Met uitzicht op blote mannen schrijf ik dit bericht.
Jullie vragen jullie natuurlijk of waar ik nu weer terecht gekomen ben, maar ik ben gewoon veilig aan boord van de Africa Mercy met een uitzicht wat tja een beetje Afrikaans is.
Ik heb uitzicht op een andere pier dan waar wij aanliggen (lees pier, maar zie alleen twee ijzeren balken voor je zonder platform). Aan het eind va de pier ligt een boot die er niet veel beter uitziet. Nu zijn zo ongeveer dag en nacht mannen bezig allen wat los en vast zit van dit schip af te slopen en vervoeren dat over die stalen balken wat eens een pier was of gooien het in het water en duiken er achteraan om het zo aan wal te brengen. Nog al wat van die mannen hebben alleen hun adamskostuum aan. Aangezien de erg donker zijn is er niet veel te zien hoor om jullie gerust te stellen! Een paar weken liep er ook een blote chinees daar rond en dat was wat gekker.
Maar genoeg daar over!
Dit weekend is een lang weekend aan boord. Zo heeft iedereen vandaag tot en met maandag zoveel mogelijk vrij. Ik ben zondag en maandag lekker vrij, maar heb vanddag ook alleen de morgen gewerkt. Wel even lekker hoor een beetje rust.
Het lab is nog een zooitje en ik ban mijn nieuwe collega aan het inwerken dus overdag genoeg te doen en na het avond eten ga ik vaak naar de afdeling om spelletjes met patiënten te doen. Ik ben weer aan de memory en ik geef toe ik speel vals, maar nu eens in de goede zin van het woord! Ja dat kan ook. Wanneer ik gewoon zou spelen zou ik net iets te veel winnen (is trouwens ook wel eens leuk). Sommige patiënten het gewoon niet daar wanneer ik 2 kaartjes omdraai en zij daarna direct dezelfde nog een keer: er is gewoon geen enkele blik van herkenning. Dus doe ik ook maar zo anders is er niet veel aan.
Morgen moet ik wel stand-by staan maar ik hoop wel naar het gehandicaptenhuis te gaan. Vorig jaar noemde ze daar iedereen van Mercy Ships Linda (lees Liena) en ik hoorde dat ze het toen de Mercy Shippers weer kwamen, het weer over Liena hadden. Ik ben benieuwd of ze mij nog herkennen.
Verder heb het hier erg naar mijn zin al is het wel een beetje anders omdat je weet dat je hier nu maar voor een maand bent en dan niet zo veel investeer in nieuwe vrienden. Gelukkig zijn er nog genoeg ‘oude’vrienden om je vrije tijd mee te vullen
De groeten maar weer

Hoogste tijd voor een berichtje

Ik kan nu als het goed is weer zelf op mijn blog.
Ik ben hier al weer een week de tijd vliegt. Overdag is het super druk op het lab, maar dat houd mij lekker bezig. Na het werk ga ik vaak naar de afdeling om daar met patiënten te spelen. Vooral memory op dit moment dat vinden ze erg leuk.
Wel grappig is dat ik verschillende dingen een beetje vergeten was. Zo was ik afgelopen zondag in de kerkdienst op de afdeling en daar hebben ze geen rijtje liederen wat ze zingen, nee ze zingen gewoon 30 tot 45 minuten over een lied! Ze weten van geen ophouden!
Verder is mijn naam hier weer Liena. En natuurlijk de huwelijksaanzoeken. Tja sommige dingen veranderen niet. Ook de 2 minuten douche niet. Op mijn douche zit zoveel kracht dat een hogedrukspuit er niets bij is! Je wilt niet eens langer dan 2 minuten douchen anders wordt je huid er bijna afgestroopt.
Het is al weer 10 uur dus hoogste tijd om naar bed te gaan. Mijn roommate zet iedere morgen haar wekker om 6 uur en dan wordt ik natuurlijk ook wakker: veel te vroeg! Ik ga er rond 7 uur uit.
Ik houd jullie op de hoogte, maar ben nu te moe voor meer inspratie

Linda Weer in Liberia

Zelf kan ik nog niet op mijn blog dus ik hoop dat Ton weer zo goed is om me uit te helpen. (je ziet, niets veranderd afgelopen jaar)

Nu dus even tijd voor een langer bericht.

Ik ben dus veilig aangekomen in Liberia na een dag reizen. Het was al bijna donker toen we weggingen bij het vliegveld, maar heb wel iets van het land kunnen zien. Wat me vooral opvalt is dat er meer licht is. Nou gewoon meer generators in huizen dat gaat de goede kant op dus.

Bij aankomst wel gek dat er nu de Africa Mercy is en niet meer de Anastasis. Ik hoef mijn hut maar met een andere vrouw te delen dat valt mee dus, maar het is erg veel lawaai van de motor en we moeten voor WC en douch de gang op, maar het kan erger!

Na aankomst heb ik direct de afdeling gecheckt maar ik hoefde nog niet aan het werk, maar de volgende morgen wel en hoe! Ik heb de hele dag lopen rennen en zoeken naar de spullen en plaastsen waar ik heen moest. Het geeft in iedergaval het gevoel dat ze me hier nodig hebben, maar een beetje minder mag ook wel.

Vanmorgen ben ik dat weer na ruim een jaar in het weeshuis geweest en ze herkende me nog en waren helemaal blij. Erg leuk om daar weer te zijn, maar wat me schokte is dat de meeste kinderen bijna niet gegroeid zijn. Ze zijn nog even klein en vooral mager. Ze bleken een hele tijd maar een maaltijd van rijst per dag te krijgen en daar kan je niet van groeien.

De laaste week op het schip is trouwens behoorlijk heftig geweest. Vorige week zaterdag is er een 21 jarige Amerikaan, die in het tandartsen team werkte, verdronken tijdens het zwemmen. Hij is in een stroming terecht gekomen en kon er niet uitkomen. Zijn kist is met het vliegtuig waarmee ik aankwam naar Brussel en dan verder naar huis gevlogen. Behoorlijk confronterend wel voor iedereen hier.

Ik ga de volgende keer weer verder, want ik kan wel blijven schrijven.

Bedankt voor alle reacties al