Weekend !

Hallo allemaal
Ik blijf aan het schrijven op mijn weblog, maar is hier dan ook telkens wat te beleven.
Ik weet niet op het bij jullie in de kranten heeft gestaan of op TV is geweest, maar de laatste dagen waren weer de verkiezingen. Om die reden mogen we al ruim een week niet van de kade af. De mensen die aankomen op het vliegveld worden door de UN begeleid van de week was er ook een groep die niet naar de boor kon, dus een nacht ergens anders moesten slapen. De laatste dagen komt de uitslag van de verkiezingen bidden. De vrouw die zich verkiesbaar heeft gesteld, gaat waarschijnlijk winnen. De meeste opgeleide mensen stemmen voor haar, omdat zij ervaring heeft in de politiek ook is ze christen en hopelijk niet zo corrupt als de vorige president, maar dat ben je al snel. De andere kandidaat, de voetballer is erg populair vooral onder de arme mensen. Hij is hun grote voorbeeld, want hij opgeklommen van een jongen uit de sloppenwijk tot een internationale voetballen die ook bij AC-Milan (of zo’n andere grote club) heeft gevoetbald. Hier in Monrovia zijn er veel mensen die gaan voor de voetballer. De vertalers hier op het schip hebben meestal wel op de vrouw gestamd, blijkbaar zijn zij hoger opgeleid.
Overdag ziet het op de kade en sommige delen van het schip letterlijk zwart van de mensen. Overdag werken er in totaal zo’n 100 dagwerkers. Zij helpen met vertalen, werken op het dek en in het ruim en er werkt er zelfs een op het pathologie lab. Zij hebben waak wel een opleiding, die jongen op het pathologie lad geeft ook les op een school. Op deze manier hebben al deze mensen voor 8 maanden werk. Wij zijn hier dus ook goed voor de werkvoorziening, want 80% is hier werkeloos.
Gisteravond heb ik gezien dat we hier wel veilig zitten. We zijn bij de UN geweest voor een potje volleybal. Waneer je de kade af gaat zitten ze om de hoek. Dit is een gedeelte waar alleen wij en de UN mag komen. Zij hebben daar vele tanks staan en er zijn genoeg mannen om ons te verdedigen. Nog geen gekke plek waar wij zitten heb ik ontdekt. De UN mannen komen uit Pakistan en volgens mij nog een lang, maar zijn erg aardig. Na het volleyballen nog even snel hardgelopen, aar toen begon het te regenen. Wanneer het hier regent, dan komt het ook met bakken uit de hemel, dus dat was snel naar binnen rennen.
O ja, ik zou nog over de Amerikanen schrijven. Dat zal ik eerst doen voor ik weer een erg lang stuk heb. Ik Amerikanen zijn erg aardig dat moet ik voorop stellen, maar de hebben bepaald eigenschappen:
Ze geven bijna nooit handen, maar geven knuffels
Ze vinden iets great wanneer ik vind dat iets wel ging
Ze vinden iets amezing waneer ik iets wel leuk of grappig vind (ze zegen het dan op een overdreven manier)
Ze bidden nooit met gevouwen handen, maar laten hun handen net waar ze op dat moment zijn.
Ze zeggen geen eet smakelijk ze vinden het maar gek als wij dat doen. Goede bekomst is er dan ook niet bij.
Waneer je niest, zeggen ze geen gezondheid of zo iets dergelijks
Ze zitten graag aan elkaar volgens mij. Ik bedoel hier niet verkeerds mee hoor, maar als ze praten dat raken ze graag je schouder of je arm aan.
Jullie zien verschillen, maar wel leuk om te zien. Met humor is het ook wel eens lastig. Gisteren kon ik bijvoorbeeld iets niet vinden, maar ik moest net iets beter kijken, want Coleen zag het wel direct. In Nederland zou je zeggen: sorry ik zat met mijn neus te kijken, maar daar sneppen ze hier niet van.
Vandaag moet ik ook werken, maar het is niet zo druk. Ik heb vanmorgen wat gedaan en heb voor de rest van de dag de pieper bij me voor als ze me nodig hebben. Ik kan dus niet van het schip al, maar volgens mij mag niemand dat vandaag. Morgen hoop ik wel, want ik wil eigenlijk naar de kerk in de stad als dat gaat lukken.
De foto’s die Ton heeft geplaatst (bedankt weer Ton), zijn van het schip en de foto van het meisje met de tumor is deze week met succes geopereerd. Dit was het meisje waar we bloed voornodig hadden en ik de donor geprikt heb, waar ik in mijn vorige verhaal over schreef. Ik hoop dat je gegeten had toen je de foto zag. Het meisje maakt het goed. Ze heeft nog weel pijn en er zijn nog meerdere operaties nodig, omdat ze aan een kant boven geen kaak meer heeft.
Ik wens jullie allemaal een goed weekend en tot mails of blogspot.
Groetjes Linda

PS: Ik hoorde trouwens net via de luidsprekers dat het buiten redelijk rustig is, dus een grote groep kan met auto’s naar het strand. En weer met z’n allen terug komen. Ik heb gehoord dat het strand er echt ongelofelijk mooi uit ziet, dus ben benieuwd. Ik moet werken dus het moet nog even wachten.

Nog wat meer foto's

Hier wat foto's uit Liberia bovenaan twee mooie foto's van de Anastasis bij zonsondergang. Daaronder een foto van een meisje wat van de week geopereerd is. Alles is gelukkig goed afgelopen!

Ton

Het is weer tijd voor nieuws uit Liberia

Hallo allemaal,
Tijd voor een bericht op mijn weblog. Het is vandaag niet zo druk met werk, dus kan ik dit lekker typen onder werktijd iets wat in Nederland toch niet erg gewoon is (als het goed is). Maar ik maak er lekker gebruik van dan kan ik vanavond iets anders doen. Er zi volgens mij een onformatie avond over projecten in de stad. Wanneer je een dag vrij ben t kan je mee naar een weeshuis om daar een dag te helpen of een ander goed project.
Bedankt voor de reacties op mijn weblog en alle mailtjes in mijn box. Ik was nooit zo’n mailer, maar merk nu dat mail krijgen erg leuk is en ik kijk meestal wel een paar keer op een dag naar op mijn weblof of er comments zijn bijgekomen.
Maar Maurits je moet wel een beetje vriendelijke over mijn ‘grote baas’ praten. Het is maar goed dat ze geen Nederlands kan lezen, want ze kijkt ook wel eens op mijn weblog. Aan haar kunnen jullie zien dat het eten hier goed is. Er zijn meer mensen van die omvang aan boort, maar dat zijn allemaal Amerikanen. We kunnen ’s middags en ’s avonds warm eten en ja dan groei je snel dicht. Ik probeer om maar een keer op een dag warm te eten anders kan heb ik over een paar maanden geen kleren meer om aan te trekken. Het is allemaal erg vet. Aan het begin had ik last van mijn maag van het vette eten dacht ik, maar ik heb er nu ook nog wel eens last van. Ik ben er achter gekomen dat het niet alleen van het ete komt, maar meer van de deining van het schip (ja Peter ik heb er dus toch last van: zeeziekte). Niet zo heel erg hoor, maar gewoon een weeïg gevoel in mijn buik. Ik heb eens naar de loopplank gekeken en die verschuift in totaal 30 cm. Het lab zit helemaal aan de stuurboort zijde (of was het nu de bakboord zijde) dus bij bewegen dus ook zo’n 30 cm. Vandaar dat ik het wel eens voel. Wat ook erg lastig is, is dat de vloer van het lab niet vlak is en met niet vlak bedoel ik dat hij behoorlijk afloopt. Over een meter of 4 wat het lab lang is, is dat ongeveer 20 cm. Je begrijpt wel dat alles naar beneden rolt en waneer je of een stoel zit met rolletjes, je er ook vandoor gaat.
Ik weet eigenlijk niet of ik al verteld heb over mijn slaapmaatjes. Het waren er twee, maar het zijn er inmiddels 3 geworden. Er komt er een uit Amerika, Zweden en een uit Korea. Het zijn aardige meiden dus daar is zeker mee samen te leven. Het Aerikaanse meisje heeft de eerste nacht gesnurk, maar daarna gelukkig niet mee want dat wordt je snel zat!
Ik schreef de vorige keer over een meisje met een tumor die uit Shera Lione was gekomen om hier geholpen te kunnen worden. Helaas heeft ze nu te horen gekregen dat ze niet geholpen kan worden. Ze houden ons hier voor dat we vooral moeten kijken naar de mensen en kinderen die wel geholpen kunnen worden en dat ik denk ik ook zo anders heb je geen leven hier en houd je het niet vol. Ik sprak gisteren nog een Nederlandse jongen die ook op het schip is en hij vertelde over zijn werk met de screening. Zijn werk was beveiliging en hij moets zorgen dat alleen mensen met een kaart binnen konden komen en zeggen dat er voor andere geen (of bijna geen) plaats was. Dan zag je die gezichten en je ging bijna meehuilen vertelde hij. Ik ben blij dat dat mijn werk niet was. Van de week is er ook een gezin naar het schip gekomen met de vraag of we hun 4 weken oude baby kunnen helpen. Het kindje heeft rond een ook een grote ronde vlek soort wijnvlek, maar dan helemaal opgezet en er komt vocht uit. Ik weet niet precies uit welk land ze komen, maar ze hebben er twee weken over gedaan om hier te komen. Ze spreken dan ook een soort Frans wat niemand begrijpt. Ze wisten waarschijnlijk van het schip door een familie die hier in de buurt woont en op de radio had gehoord dat de Anastsis hier nu is.
Vanmorgen heb ik ook nog wat spannends gedaan. Er lag een meisje op de operatiekamer waarvan we wisten dat ze zouden bellen dat ze bloed nodig hadden. Wij hebben dus gisteren twee bemanningsleden laten komen en hun bloed getest of ze pasten bij het patientje. Dat paste dus ze standen vandaag klaar voor eventuele donatie van bloed. Om een uur of 11 was het dan zover. We werden gebeld dat ze het bloed nu nodig hadden, dus bij de donor via de interkom laten omroepen en toe heb ik bij hem een halve liter bloed afgenomen. Die naalden zijn echt verschrikkelijk dik, maar de donor deed het super en ik stak in een keer raak. Hierna heb ik het bloed direct naar de operatiekamer gebracht zodat ze het aan het patientje konden geven. Ik zal it nog wel vaker doen, maar het is wel spannend maar ook erg leuk.
Ik stop maar eens anders komen jullie er niet doorheen. Ik vertel volgende keer wel over de Amerikanen. Ze zijn erg leuk, maar hebben wel typische eigenschappen.
Groetjes Linda

PS: Er waren nog verschillende mensen die mijn adres wilden hebben. Je kan mijn post met een gewone Nederlande postzegel sturen naar het Mecry Ships kantoor in Rotterdam. Zij zorgen voor verdere zending. Daarom is mijn naam en boor erg belangrijk om te ver vermelden.
Adres:
Mercy Ships Holland
Strevelsweg 700/3173083
AS Rotterdam
T.A.V. Linda Versteegh
Anastasis

Foto's III

De laatste bijschriften:
De ziekenzaal met ruim 40 bedden
Links mijn collega Colleen (USA) en Lisa (USA). Lisa is hier 1 week op bezoek. Jullie zien de helft van het lab

Het heeft in totaal wat moeite gekost het plaatsen van de foto's. Hopelijk gaat het in het vervolg beter. Met Linda gaat alles goed. Maar wel erg druk!

Ton

Foto's II

Verdere bijschriften:
Dag Nederland
De Anastasis met wagenpark
Dit is dan mijn huis voor de komenden maanden, De Anastasis
Ja, het bewijs dat ik hier aan het werk ben!

Foto's I

Hierbij wat foto's overgemaild vanuit Liberia.

Met het volgend commentaar van Linda:
Voorloping de laaste rit in de pretkadet..of de allerlaatste (sorry Pa)
Het laatste kopje rooibosthee ne zonsopgang op Schiphol
Wie is dat? Het lijkt wel een weereldreizigster
Hoe krijgen we die koffer ooit dicht

De screening

Voor ik begin wil ik jullie eerst nog bedanken voor de afscheidsdag vorige week alweer. Ik vergat het telkens te vermelden en dacht er aan als ik het stukje al weer verzonden had. Ik heb al jullie kaarten in het vliegtuig gelezen en ga ze boven mijn bed hangen. Nu nog niet, omdat ik toch een andere kamer krijg. Barend gefeliciteerd met je verjaardag vandaag. Bellen gaat nog even niet lukken, maar ik hoop binnenkort op de wabcam je te kunnen feliciteren.
Ik weet het, ik heb nog maar een paar dagen geleden een stukje geschreven, maar wat ik gisteren allemaal beleefd heb, wil ik toch even kwijt. Gisteren was dus de screening voor mensen die de komende maanden worden geopereerd. Normaal staan er dan duizenden mensen in de rij, maar dat vond de UN te gevaarlijk. Daarom konden alleen mensen komen met een kaart. Deze kaart hebben ze gekregen van medewerkers van Mercy Ships die hier al waren. Maar laat ik bij de avond ervoor beginnen. We hadden eerst een bijeenkomst om iedereen te vertellen wat zijn taak is. Die van mij was eerst helpen bij het bloedprikken en dan met het eerste bloed terug gaan naar de boot om de monsters te gaan bepalen op het lab. Toen ik(en vele met mij) net in bed lagen sprak, de kapitein (een Nederlander trouwens) door de luidsprekers die overal te horen zijn(ook dat hoort bij het leven op een boot.) de kapitein had contact gehad met de UN en die wilden graag dat we de dag van de screening eerder vertrokken, omdat er een campagne van een van de kandidaten voor de verkiezingen in de stad is. Ook vertelde hij dat we waarschijnlijk de hele dag daar moesten blijven. In overleg zijn we van het lab ook gegaan en zouden de eerst mogelijk auto terug nemen met het bloed. De screening was in een ziekenhuis in de stad, maar moet zeggen dat ik aan niets kon zien dat het een ziekenhuis was. Je wilt niet weten wat je op zo’n dag allemaal ziet. Ik heb nog nooit zoveel kinderen met hazenlip gezien en zoveel kinderen met brandwonden over het hele lichaam en tumoren bij groten mensen, maar ook bij een kind. Neem bijvoorbeeld een meisje. Ze is een jaar of 8 en heeft een doek voor een groot deel van haar gezicht. De reden is een grote tumor met een doorsnede van ong 15 cm! Je kon de tumor gewoon ruiken waneer je een meter bij haar in de buurt was. Of dat meisje met de hazenlip die heel dapper was met bloedprikken, maar er biggelde wel een grote taan uit haar beide ogen. Of die jongen die wel engels kon praten, maar je kon het niet verstaan doordat zijn boven tanden allemaal recht naar voren waren gegroeid. Dan weet je weer hoe goed wij het hebben in het Westen en wat we kunnen zeuren over kleine dingen. Om 14:00 kregen we het sein dat als we wilden gaan we nu en dan ook nu moetsten gan. Wij met de eerste bloedmonsters snel in de auto gestapt en naar de boot gereden. Op de boot kon ons werk beginnen. We konden een deel al doen, maar het was wachten op het laatste bloed. Het was nog wel even spannend allemaal, want de lokale mensen van de verkiezingscampagne zouden binnen niet al te lange tijd uit het stadion komen waar ze waren en dan moesten wij voor onze veiligheid van de straat zijn. En dat is gelukkig gelukt. Rond een uur of 8 was iedereen veilig teruggekomen en wij konden aan het werk met de rest van de bloedmonsters. Sommige testen moeten dezelfde dag gedaan worden dus we zijn tot 11 uur bezig geweest. Wel een lange dag als je bedenkt dat we s’morgens half 6 zijn opgestaan om op tijd te vertrekken. Vandaag (zondag) gaan we verder met het werk. Helaas kan ik niet mee naar de kerk in de stad, maar volgende week hoop ik wel. Vanavond hebben we ook een samenkomst op de boot en daar hoop ik wel heen te gaan. Ik ga dit bericht versturen en dan maar eens aan het werk. Een goede zondag vandaag allemaal.
Groetjes Linda
PS: foto's lukken nog even niet met met hulp van Ton hoop ik ze er snel op te zetten