Huwlijksaanzoek!

Even een bericht om te laten weten dat ik er nog ben. De laaste weken zijn behoorlijk druk geweest, maar ook weer niet heel veel spannends te melden. Afgelopen weekend was ik vrij en toen ben ik met Nathan (Ghanees in histologie) naar een bijeenkomst van analisten van de prive laboratoria geweest. Er zijn hier heel veel prive laboratoria en er waren dan ook aardig wat mensen. Het was echt een Africaanse dag. Ik ging samen met David, mijn collega. We zaten half 11 op Nathan te wachten en 10 over 11 kwam hij dan eindelijk. Normaal is hij wel op tijd hoor, maar er was een spoedgeval in zijn eigen lab. We moesten van Tema naar Accra wat normaal ongeveer een half uur is. Eerst moesten we nog even zijn vrouw ophalen en naar de kerk brengen waar een bruiloft was, hierna kwamen we vast te zitten in het verkeer in de stad. Het was dus een uur of half 2 toen we dan eindelijk aankwamen. De meeting duurde maar tot half 3 dus veel konden we niet meer meemaken, maar het was toch interesant om er bij te zijn. Ze spraken over salarissen, opleiding en andere problemen. De vorzitter kwam pas 5 minuten voor het afgelopen was en aangezien Nathan als vice-voorzitter ook te laat was, werd de vergadering gewoon even door iemand anders geleid. Nathan werd verontschuldigd voor zijn laatkomen, omdat hij gasten bij zich had! Wij stonden op tijd klaar!
Voor zaterdagavond waren David en ik uitgenodigd voor het afscheidfeestje van Nathan, de zoon van Nathan. Ingewikkeld, maar zijn zoon heet ook Nathan en is afgelopen weekend vertrokken naar Granada (Zuid-Amerika) om daar geneeskunde te gaan studeren. Ik had verwacht dat het een feestje zou zijn, maar het bleek eten bij de chinees te zijn met de familie van Nathan en nog een bevriende familie. Zij voelden zich vereerd dat wij er waren en ik omdat ik mocht komen.

Ik ga bijna iedere avond uit het werk op bezoek bij Esperance, ‘mijn’ patient. De week na de operatie was ze te ziek om domino te spelen, maar we doen het weer en laten we het er maar bij houden dat ik af en toe win. Ze vetelde me pas haar verhaal warom ze zo verbrand is. Het is nu net een jaar geleden gebeurd toen ze lag te slapen. Ze was christen geworden en haar man (of de man met wie ze leefde) was moslim (dit weet ik even niet zeker of ik het goed verstaan heb maar volgens mij wel). Hij wilde niet dat ze naar de kerk ging en in haar Bijbel las. De man heeft toen ze lag te slapen accuzuur over haar heengegooid. Accuzuur gebruiken ze hier vaker om er mensen mee te verbranden. Het was zijn bedoeling dat ze het niet zou overleven wat dan ook bijna is gebeurd. Toen hij zag dat ze het toch zou overleven heeft hij zelfmoord gepleegd. Ik heb de foto’s van de verse brandwonden gezien en die zijn echt te erg om te zien. Ze moet echt verschrikkelijk veel pijn hebben gehad. De wonden die genezen zijn, hebben een dikke laag bindweefsel van wel 1 cm diep en gaten er in naar een huid daaronder. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het jeukt heel vaak heel erg. Dus eidere dag even langs om spelletjes te doen is eigenlijk niets. Ik heb een paar kaartje gemaakt voor haar (ja jullei lezen het goed en ze zagen er nog aardig uit ook) en ze was er erg blij mee. Ik was eerst haar friend en nu ben ik haar sister. Ze heeft gevraagd of ik mee naar Benin wilde, maar daar heb ik nog maar even nee op gezecht (en ga ook geen ja zeggen hoor. Ik heb gezecht dat ik hier moet werken).

Dan kom ik ook bij een andere vraag. Een belangrijke die ik net kreeg en serieus was bedoeld: Of ik hem (was een man die het vroeg) beter wilde leren kennen zodat we meer tot elkaar konden komen. Kortom of ik met hem wilde trouwen en ik hem mee wilde nemen naar Nederland.