Een berichtje van de ´Anna`

Hallo allemaal,
Het heeft lang, lang geduurd, maar dan toch weer bericht vanuit Liberia. Ja ik ben nog gewoon op dezelfde plek al had ik in de tijd dat ik geen bericht heb achtergelaten de hele wereld rond had kunnen reizen, maar toch maar niet gedaan. Hier is nog genoeg te beleven en genoeg werk.
De laatste weken ben ik twee avonden in de week naar het weeshuis geweest. Inmiddels kan ik daar niet meer makkelijk binnen lopen, omdat er zo veel als mogelijk kinderen aan je hangen en blij zijn dat je er bent.
Op de zaterdagen dat ik vrij ben ga ik ´s morgens ook naar dat weeshuis en ´s middags naar het gehandicaptenhuis. Ik zal een paar foto´s op de weblog laten zetten.
Voor het gehandicaptenhuis hebben we met een paar Nederlanders een ´snoezelhoek´ gemaakt. In Nederland heb je dat ook voor gehandicapten. Het is een hoek met zachte kleuren en zachte dingen om mee te spelen. Helaas hebben we nog niets voor op de grond, dus moeten ze nog wel hard liggen of zitten, maar er zijn wel genoeg zachte dingen om mee te spelen. De ogen van verschillende bewoners begonnen helemaal te glimmen en ze straalden gewoon toen ik met twee dozen knuffels en ander speelgoed aankwam. Nu maar hopen dat het er de komende zaterdag ook nog allemaal vinden en dat het niet van ze afgepakt is. Ik weet niet of ik daar vertouwen in heb.

Vorige week nog iets spannend meegemaakt. De mannen uit de machinekamer zijn de enige mannen die worden betaald en die mogen ook langer dan drie maanden aan boord zijn terwijl hun vrouw thuis is. Ze komen uit de Oekraïne en spreken weinig Engels. Een man, die hier al meer dan een jaar was, was de laatste tijd al een beetje depressief. Hij wilde naar huis naar vrouw en kind, maar wilde ook blijven om dan over een paar maanden een huisje in de Oekraïne te kopen. Vorige week maandag ging het op eens helemaal niet meer en vilde hij er vandoor. Ze hebben hem in kunnen halen voor hij te ver was weggerend. Toen lang met hem gepraat, maat hij had een soort psychose, dus dat haalde niet uit. Toen was hij weer ontsnapt (twee mensen bleven bij hem in de buurt, maar glipte er toch vandoor). Hij was, bleek later naar zijn hut gevlucht, heeft zijn patrijspoort open gekregen, is in het water gesprongen en weggezwommen. Dat wisten we niet, dus we hebben met het hele schip een paar uur lang systematisch het hele schip doorgezocht, maar geen resultaat. Ondertussen waren we behoorlijk bang voor waar hij was, want hij was een gevaar voor zichzelf. Na een paar uur zoeken brachten matrozen van een ander schip hem naar de Anastasis toe. Ik weet niet of hij daar uit het water is gesprongen of dat ze hem uit het water hebben gevist. Hij is naar zijn hut gebracht en daar is hij, met de deur open, 24 uur per dag bewaakt door een man en een verpleegkundige. Dat was maandag. Vrijdag is hij onder medische begeleiding naar Kief gebracht. Hij maakt het inmiddels wel wat beter (moet ook wel met alle medicijnen) en ze hebben hier vandaan opvang geregeld met een ziekenhuis daar. Hopelijk is hij snel weer helemaal beter, want psychisch ziek zijn wil niemand, maar zeker niet in zo´n land.

Verder zijn er niet zoveel van zulke mensen hoor en ben ik hier behoorlijk veilig.
Volgende week hebben we de mid-outreach break! Dus een week vakantie. Voor het lab betekend dat een halve week vakantie, maar nog altijd lekker. Ik heb de helft van de week die pieper, maar die zal niet erg druk zijn. Dus lekker uitrusten! Waarschijnlijk ga ik een paar dagen naar Kakata, naar de vrouw van de ZOA waar ik met oud en nieuw ook een nacht ben geweest, maar dat horen jullie nog wel.