Even een groet

Hier was ik weer! Ik heb trouwens een eigen mobiel. Maurists en mijn moeder hebebn het nummer dus vraag het gerust of mail me voor het nummer. Het kost maar 7 cent/min (hint hint). We kunen ook post ontvangen, maar dat adres geef ik later nog wel. Zoals jullie misschien gelezen hebben blijkt mijn man Peter te heten. Sorry Peet was ff vergeten dat we getrouwd waren. Het was nog wel zo'n bijzondere avond: jij als boer en ik de mooie bruid met de JV als familie). Ik ben maar over de wereld gegaan om je te zoekn, want je bent nooit in Ned. Heb je hier nog niet gevonden. Maar goed. Die huishoudster is trouwens 5 euro per maand en dan komt ze iedere dag een half uur. Daar kunnen de schoonmakers in Ned nog wat van leren! 'Onze maid' trouwens wel wat van de schoonmakers in Ned, want echt schoon is ze ook weer niet hoor. Vandaag is het een feestdag in India, zoals er hier zo veel zijn.Maar toch even aan het werk waar nog meer collega's waren, want ze weten niet wat ze anders moeten doen. op dit moment zit ik op een computer uit de jaren 90 of ouder dus kijken of het gaat lukken. vanavond gaan we naar een tempel toe om te kijken wat er daar te beleven is op deze feestdag. Het eten hier kan ik inmiddels aardig eten zonder dat mijn hele mond en lippen in de brand staat. Wel moeten we erg uitkijken wat we eten en drinken. Ik eet geen vlees, maar dat kan hier makkelijk, want heel veel mensen zijn hier vegatarisch. Verder kan je niet zomaar rauwkost eten, water drinken ect. tot nog toe ben ik gelukkig niet ziek geworden. Verder krijgt alles zijn gangetje. Het project loopt vrij goed al is de jongen die mee gaat om te vertalen echt niet gemotiveerd en vinden de mensen ons in de sloppenwijken echt gek. Ook op het lab kosten somme dingen erg veel tijd. Zo moetsen onze spullen die we gebruikt hebben voor de testen gewassen worden, maar daar hebben ze een helel aan omdat het plastic is. We zijn 2,5 dag bezig geweest om de mensen te motiveren. Uiteindelijk zou de juiste persoon het gaan doen, maar die had opeens koorts!!!! Zo blijven we hier dus wel even bezig. De resultaten vallen een beetje tegen. Er zijn maar erg weinig monsters positief. Het wordt wel warmer wat mischien meer parasieten kan geven zeggen ze hier,maar afwachten dus anders naar een andere wijk toe voor de monsters. Chandigarh schijnt de schoonste stad van India te zijn wat voor ons een beetje jammer is.
Ik ga er mee stoppen, maar wil niet vergeten te melden dat het hier tegen de 30 graden is! Jammer is wel dat ik lange broeken aan moet, maar ik kom dus nog lang niet terug naar dat koude Ned!

Leven in India

Zo nu eindelijk een serieus bericht. Ik heb nog geen naam voor mijn ‘man’, maar ze hebben gelukkig nog niet naar de naam van mijn man gevraagd al weten ze wel dat ik getrouwt ben. En ik ben maar blij ook hoor, want het zijn hier maar vieze mannetjes. Maar die op het lab zijn wel aardig hoor. Maar ook volgens hun zijn de mannen hier maar vies en moeten we uitkijken voor ze. Ze denken hier dat westerse vrouwen makkelijk te krijgen zijn. Mooi niet dus! We lopen hier dan ook met een sjaal om ons net om alle vrouwelijke vormen te bedekken. Maar kijken doen ze nog hoor! We zijn echt de bezienswaardigheid van de omgeving! Ondanks die lastige mannen heb ik het erg naar mijn zin. We hebben een leuk appartement met een slaapkamer, woonkamer, kleine keuken en douche en het is nog schoon ook. Ik durf het bijna niet te zeggen, want het is te decadent voor woorden, maar we hebben een huishoudster. Voor 5 euro komt ze iedere dag vegen, dweilen de douche schoonmaken en de afwas doen! Ik zal straks nog lui worden. Over lui gesproken: de mensen hier werken echt niet hard. Op het lab zijn de mensen gemiddeld een uur per dag aan het werk. De rest van de dag wordt er over ditjes en datjes gepraat en geslapen. De leidinggevenden werken nog minder. Zo zit een man op het lab de hele dag op een stoel en kijkt de preparaten onder de microscoop van ons na en misschien nog 2 andere preparaten. Verder zet hij aan het eind van de dag een paar stempeltje in een boek. Verder heb ik hem nog niet kunnen betrappen op het doen van werk. Wel is iedereen er al vaak om 8 uur, zelfs op zaterdag. Ze vinden dat wij ook mar rustig aan moeten doen. Onze dag begint met ’s morgens om 8 uur vertrekken naar de universiteit en dan met een busje naar de sloppenwijk om monsters op te halen. Dan met het openbaar vervoer terug wat betekend dat je rond 11 uur weer op het lab ben. Dan eerst koffie en van 1 tot 2 eten en ook om half 3 weer een half uur koffie. En om 5 uur moeten we eigenlijk klaar zijn. Er blijft dus weinig tijd over om te werken waneer we ons strak aan de tijden zouden houden. De volgende keer vertel ik wel maar, want anders komen jullie niet door dit stuk heen. Gisteren ben ik samen met Noortje op stap geweest en hebben we de toerist uitgehangen in een rozentuin en een park met kunstwerken van afval. Al die mensen naar ons kijken en sommige durfden het aan om ons te vragen of we met ze op de foto wilde. De rest deed het heel sniekie: achter ons langslopen en dan een ander snel de foto laten maken. Ik heb nu wel medelijden met beroemdheden gekregen die hebben het echt zwaar!

Zo ga ik de straat op (netjes he)ik sta trouwens op

Dit is nu Noortje
Ja ik was daar echt en niet bijgevoegd in foto of zo al lijkt het daar wel op