Weer online!
Hé Bleekgezichten daar in de kou? Of gaan jullie stiekem onder de zonnenbank? Ik begin hier al aardig bruin te worden!
En ik kan ook weer mailen! Het volgende bericht heb ik al eerder getypt, maar kon het niet posten. Hier is het dan: Waneer ik dit bericht schrijf is het dinsdagmiddag. Waneer ik het kan posten week ik nog niet. We hebben al sinds zondag problemen met internet. Zaterdag heb ik nog een mailtje kunnen versturen, maar zondag niet meer en sinds zondag doet het hele internet het niet meer. Best wel lastig moet ik zeggen. Je kan niet even op je weblog kijken of er nog iemand heeft gereageerd en ook geen mails kijken en sturen. Ook voor het werk is het lastig, want nu kom je er achter hoe vaak je op internet zoekt voor een antwoord op je vraag. We zijn bijvoorbeeld vandaag al een tijd in allerlei boeken aan het zoeken waneer je het beste een patiënt kan prikken waneer je hem verdenkt van malaria. Volgens mijn Nederlandse boek is dat 12 tot 24 uur na een koortspiek en desnoods in de koortspiek. Hier doen ze het alleen in de koortspiek, maar dan kan je volgens mij positieve patiënten missen. Ik kan ook niet het Hofpoortlab mailen, dus dat wordt wachten op het internet. Volgens mij is mijn laatste bericht vorige week donderdag geweest, maar dat kan ik dus ook even niet zien. Sindsdien weer van alles beleefd. Donderdag was er een Nederlands meisje jarig die op dezelfde dag als mij is gekomen. We hadden dus een party en een op de Amerikaanse manier. Het is dan de gewoonte dat iedereen wat meebrengt en sommige een taart bakken. Het gevolg was dat we met hel veel eten zaten, en dus lekker en veel gegeten hebben van alles. Vrijdag was volgens mij een gewone dag, maar zaterdag was mijn vrije dag. Erg lekker, maar ook dan moet je voor 9 uur gegeten hebben. Je kan wel zeggen dat je dat niet doen, maar omdat je dan ook je lunch moet klaar maken, heb je anders tot het avondeten niets te eten. Er is een snackbar op het schip, maar die is om 10 uur en 4 uur een half uurtje open en niet in het weekend. Er is ook een shipshop waar je etenswaren kunt kopen, maar die is alleen 4 dagen in de week 1 uurtje tussen de middag open en dus ook niet in het weekend. Niet echt veel tijd om lekkers te halen dus. Aan het begin was dat wel even wennen, maar je went er aan. We krijgen in het weekend wel een zakje chips! Net als met schoolreisje.
Maar ik was bij zaterdag gebleven. Ik heb eerst een beetje relaxed gedaan. Ik voelde me niet echt lekker, beetje grieperig en had gewoon zit om met iedereen in Nederland bij te praten, maar dat gaat af en toe een beetje lastig, zeker nu mijn MSN het al meer als een week niet doet. s’Middags ben ik met een groepje mee geweest naar een huis voor gehandicapten. We hopen daar gedurende de komende 8 maanden iedere week met een groepje heen te gaan. Ik niet iedere week, want ik moet om de week werken op zaterdag. In het tehuis wonen rond de 16 gehandicapten. Het zag er behoorlijk schoon uit en de vloer was netjes geveegd, maar de kinderen hadden luiers van plastic zakken en stonken behoorlijk. Ze zaten overal op de grond en andere liepen rond. Er waren er veel met spasme bij. Sommige konden ook praten en anderen lagen maar en beetje op de grond. Wij zijn erbij gaan zitten en met diegene die konden hebben we gekleurd en met ballonnen gespeeld. De anderen hebben we alleen vastgehouden en geaaid. De meeste waren echt helemaal blij en er waren dan ook echt leuke mensen bij.
Bijvoorbeeld een vrouw, niemand weet hoe oud ze is, die wel wist hoe ze aandacht kon trekken. Ze koos eerst met een glunderend gezicht een slachtoffer uit (een van ons of een medebewoner) en gooide vervolgens de ballon of prop papier die kant op, om vervolgens op een reactie te wachten. Waneer deze mensen, vooral jongeren, professionele begeleiding zouden krijgen, is er veel uit ze te halen, maar daar is hier geen aandacht voor. Het is toch al gek dat er zo weinig gehandicapten zijn en we hebben niemand met het syndroom van Down gezien. Waarschijnlijk worden deze kinderen al bij hun geboorte verwijderd uit hun samenleving of verstopt.
Zondag was mijn werkdag, maar niet heel veel gedaan. Het was ook Thanksgiving! Voor de Amerikanen dan. Ze vieren het als dankdag voor alles wat het afgelopen jaar is gegroeid en het heeft ook iets te maken met Indianen en pelgrims die vrede hebben gesloten, maar het fijne weet ik er niet van. Het betekend in ieder geval een groot diner met kalkoen!
Je kon s’middags al een tafel uitkiezen en die versieren met alles er op en er aan en iedereen natuurlijk ook zijn mooiste kleren aan. Wij (de Nederlanders en Engelsen en anderen niet-Amerikanen) hebben maar een bord opgeschept en hebben ergens anders ons Thanksgiving gevierd. Was ook erg gezellig, ook al waren er geen versierde tafels, maar bij ons waren er geen naamkaartje en kon iedereen er bij.
Ik ben dit weekend ook nog verhuist naar een nieuwe kamer. Ik heb nu een driepersoons kamer met douche en toilet(geen liquid deze keer!) dat bevalt erg goed moet ik zeggen. Er was een stapelbed in de kamer en een los bed. Met loting viel het lot op mij, dus slaap ik heerlijk op het losse bed! Hier houd ik het nog wel even uit denk ik.
Vanmiddag is er op het schip een leiding met zeewater, voor het doorspelen van de toiletten, gesprongen. De leiding waar het gebeurde in ingebouwd in het plafond van een slaapkamer. Het resultaat was dat het plafond en airco naar beneden kwam en echt de hele kamer vol water was en dus een gigantische bende. Het is niet het heldere zeewater van de Noordzee, maar heel vies geel. Ik heb geholpen een paar rugtassen uit te spoelen. Je wilt niet weten hoe weel bruin water er afkwam. Ook labtops zijn onder water gekomen. Ze hebben ze hier afgespoeld met gedestilleerd water. Hopelijk gaan ze het weer doen.
Zo zien jullie maar weer: Het bootleven is altijd spannend. Ik heb trouwens ook bijna geen last meer van zeeziekte, wat wel erg lekker is moet ik bekennen.
Ik weet niet waneer ik dit kan posten, maar jullie zien het wel verschijnen.
posted by Linda at 14:54
|
3 comments
